ندا مى‌آيد از جانب خداى عز و جلّ كه خ اى محمّد! اى حبيب من! به تحقيق كه گردانيدم مكافات ايشان را به سوى تو و حواله به تو كردم. پس، ايشان را ساكن ساز در بهشت، در هرجا كه خواهى. خ پس، ساكن مى‌سازد ايشان را در وسيله‌اى در جايى كه محجوب نيستند از محمّد و اهل بيت او- صلوات اللّه عليهم.»

پس، بايد كه پادشاه در تعظيم و اكرام ايشان غايت مبالغه كند و در ايصال وظايف و سيورغالات ايشان اهتمام ورزد و از احوال فقراى سادات و ايتام و بيوه‌زنان ايشان غافل نگردد، و حقوق اخماس و غير ذلك به ايشان برساند و اشراف و نقباى سادات و صاحبان خاندانهاى بزرگ و رفيع را بزرگ‌مرتبه دارد و در اجلال و توقير ايشان تقصير ننمايد. و مراعات عبّاد و زهّاد و گوشه‌نشينان به‌جا آورد و از تلبيس زرّاقان و دروغگويان و شيّادان كه در ميان اين طوايف مى‌باشند، برحذر باشد. و از مردمانى كه دعويهاى كرامات و خوارق عادات و كشف و اخبار مغيبات مى‌كنند، فريب نخورد و اگر خواهد كه امتحان و تجربه اين جماعت كند و طلب وضوح كذب و بطلان ايشان نمايد، هيچ به از آن نيست كه به مشاهده صحيح كرامت و خارق عادت ايشان را استعلام نمايد و بر مشاهده اعتماد كند، و به خبر و نقل و حكايت اكتفا ننمايد كه در آن باب تلبيس بسيار واقع مى‌شود و حيله‌هاى دقيق [156 ب‌] از عيّاران اين فنون به ظهور مى‌رسد.

و در كلام مقدّس حضرت امير المؤمنين- صلوات اللّه عليه- مذكور است كه، «مابين حقّ و باطل چهار انگشت است.» و غرض از اين سخن، آن است كه حقّ آن است كه به چشم خود ببينى و باطل آن است كه به گوش بشنوى، چه فاصله ميانه چشم و گوش چهار انگشت است.

و بر پادشاه ترويج مساجد و معابد و مواضع دعا لازم است. پس، بايد كه در اين باب به جماعتى كه به ايشان نسبت داشته باشد، چون صدور و اهالى شرع، تأكيد نمايد كه مساجد شريفه را به رونق بدارند و جماعتى كه اهليّت و قابليّت نداشته باشند، ايشان را از محراب و منبر متقاعد سازند تا اضلال خلق نكنند و آفت جهل مركّب ايشان به عوام النّاس و مردم ضعيف العقل سرايت ننمايد؛ بلكه بايد پيشنمازان و واعظان، مردم صالح عادل متديّن عارف به مسائل و احكام شرع باشند تا از اقتداى به ايشان ضررى به اديان‌