مجتهدين نرسيده‌اند، امّا ممارست معرفت آيات و تفاسير قرآن نموده‌اند يا ممارست و ملازمت كتب حديث كرده‌اند و در فهم احاديث مساعى جميله مبذول داشته‌اند يا كتب فقه [156 آ] مطالعه كرده‌اند و در نشر و مدارست آن مى‌كوشند و طريقه تعليم و تعلّم اين علوم را وجهه همت خود ساخته. و اعانت و اكرام اين طبقات بر دست همّت ملوك از لوازم است.

و فروتر از اين مراتب، مرتبه علماى لغت و عربيّت و نحو و صرف و امثال اين علوم است و قدرى از اين علوم نيز ضرور است و حاملان آن را مقرّر بايد داشت. و ذكر اطبّا و منجمّان و مهندسان و حسّاب و سبب احتياج كلّى به وجود ايشان، بعد از اين در فصول على حده مذكور خواهد شد.

و بر پادشاه لازم است كه در مراعات سادات و ذرّيّت حضرت رسول صلّى اللّه عليه و اله به اقصى الغايت بكوشد و در اين باب راه تقصير و اهمال نگشايد. و از حضرت رسول صلّى اللّه عليه و اله منقول است كه فرموده: «به درستى كه من شفاعت‌كننده‌ام چهار صنف را در روز قيامت و اگرچه آورده باشند گناهان اهل دنيا را. مردى كه يارى داده باشد ذرّيّت مرا؛ و مردى كه بذل مال خود كرده باشد از جهت ذرّيّه من در وقت تنگى؛ و مردى كه دوست داشته باشد ذرّيّت مرا به زبان و دل؛ و مردى كه سعى در حوايج ذرّيّت من كرده باشد وقتى كه مطرود و پراكنده شده باشند.»

و حضرت صادق 7 فرموده كه، «هرگاه روز قيامت مى‌شود، منادى ندا مى‌كند كه، خ اى خلايق! ساكت باشيد كه محمّد صلّى اللّه عليه و اله با شما سخن مى‌گويد. خ پس، خلايق ساكت مى‌شوند و حضرت رسول صلّى اللّه عليه و اله برمى‌خيزد و مى‌گويد: خ اى معشر خلايق! هركس را كه نزد من عطايى يا منّتى يا معروفى باشد، برخيزد تا من مكافات او به‌جا آورم. خ پس، مى‌گويند: خ پدران ما و مادران ما فداى شما باد! چه عطا و چه منّت و چه معروف ما را بر شماست؟ بلكه عطا و منّت و معروف، خدا و رسول او راست بر خلايق. خ حضرت مى‌فرمايد: خ بلى، هست. هركس مأوى داده باشد يكى از اهل بيت مرا يا با ايشان نيكويى كرده باشد يا ايشان را از برهنگى پوشانيده باشد يا گرسنه ايشان را سير گردانيده باشد، برخيزد تا من مكافات او به‌جا آورم. خ پس، برمى‌خيزند جماعتى كه اين كار كرده‌اند. پس،