سلطنت مقرّر و مذكور است.

فصل دوم: در وصيّت افلاطون و غير ذلك.

فصل سوم: در ذكر بعضى سخنان حكماى ماتقدّم، كه در امور ملك در هر باب نافع است.

اصل چهارم: در ذكر بعضى سخنان و نصايح پادشاهان ماضى، كه در امور ملك ماهر بوده‌اند.

باب دوم: در آداب تدبير و سلوك پادشاه نسبت به طبقه اهل قلم، كه ايشان علما و حكما و فقها و اهل شرع و وزرا و قضات و اشراف و اطبّا و منجّمان و كتّاب و منشيان و محاسبان و مستوفيان و امثال ايشانند، كه قوام دين و دولت به وجود ايشان مرتبط است [5 آ]. و در اين باب چند فصل است:

فصل اوّل: در تدبير ترتيب و تربيت ملوك متعلّقان و مخصوصان و ملازمان را، على الاطلاق.

فصل دوم: در كيفيّت آداب سلوك خدم و اتباع ملوك نسبت به ملوك، بر سبيل اجمال.

فصل سوم: در آداب سلوك پادشاه نسبت به حكما و فقها و دانشمندان و اصحاب درس و فتوا و قضات و امثال ايشان.

فصل چهارم: در تدبير آداب سلوك پادشاه نسبت به وزراى عالى مقدار.

فصل پنجم: در آداب تدبير اطبّا.

فصل ششم: در تدبير منجّمان و ارباب علوم تعليميّه.

فصل هفتم: در تدبير دبيران و منشيان.

فصل هشتم: در آداب تدبير نويسندگان و مستوفيان و ارباب دفاتر و محاسبات ديوانى.

باب سوم: در آداب تدبير و سلوك پادشاه نسبت به طبقات ديگر، غير طبقه اهل قلم.

و در اين باب پنج فصل است:

فصل اوّل: در تدبير طبقه اهل شمشير.