فصل دوم: در تدبير امراى عساكر و اميران بلاد و محافظان قلاع و حارسان سرحدها.

فصل سوم: در ترجمه صحيفه‌اى كه طاهر ذو اليمينين جهت ولد خود عبد اللّه نوشته.

فصل چهارم: در ذكر تدبير تجّار و متردّدان اطراف و جوانب برّ و بحر.

فصل پنجم: در تدبير صنّاع و محترفه‌[1] و جمع‌كنندگان خراج و متوجّهات‌[2] ديوانى و تدبير اهل زراعت.

باب چهارم: در ذكر بعضى قوانين كليّه كه متعلّق است به ملك. و در اين باب چهار فصل است:

فصل اوّل: در قانون مشاورت در امور.

فصل دوم: در تدبير خزاين و اموال و تقدير معاش و اخراجات و ترك اسراف و تبذير و تعديل احوال سپاهى و عمّال و رعايا در اين امور.

فصل سوم: در تدبير اطّلاع پادشاه بر احوال دشمنان و دوستان و مواسم‌[3] جاسوسان و خبرگيران.

فصل چهارم: در تدبير فرستادن ايلچيان به جانب پادشاهان و تدبير سلوك پادشاهان با ايلچيان و رسولان پادشاهان.

باب پنجم: در تفسير عهدى كه حضرت مقدّس امام المشارق و المغارب، امير المؤمنين علىّ بن ابى طالب، جهت مالك اشتر نوشته در قوانين حكومت.

[1] - گروه پيشه‌وران.

[2] - مالياتى كه علاوه بر مقدار اصلى مقرّر وصول مى‌شد.

[3] - محل گرد آمدن.