فصل چهارم: در فضيلت توكّل و رضا.

فصل پنجم: در فضيلت حسن‌خلق.

فصل ششم: در فضيلت حلم و ذكر توابع آن.

فصل هفتم: در فضيلت سخا و جود و ذمّ بخل.

فصل هشتم: در فضيلت شجاعت.

فصل نهم: در فضيلت تواضع و مذمّت تكبّر.

باب ششم: در مراعات حقوق اقارب و اباعد و مراعات جانب رعايا و زيردستان و خطر تعهّد حكومت و وجوب عدل و احسان. و در اين باب چند فصل است:

فصل اوّل: در حقوق والدين.

فصل دوم: در فضيلت صله‌رحم و مراعات حقوق خويشان.

فصل سوم: در حقوق زوجات و عبيد و اماء[1] و همسايگان.

فصل چهارم: در مراعات حقوق ملازمان و نوكران قديم.

فصل پنجم: در مراعات حقوق مؤمنان.

فصل ششم: در حقوق رعايا بر سلاطين و مراعات حقوق زيردستان.

باب هفتم: ذكر امر معروف و نهى منكر و تعظيم شرع و ملّت و تقويت علما و صلحا و اكرام اهل دين. و در اين باب دو فصل است:

فصل اوّل: در امر معروف و نهى منكر.

فصل دوم: در فضيلت علم و عقل و بيان علوّ مرتبه علما و عقلا.

قسم دوم: در مراعات قواعد و آدابى كه پادشاه را در امور ملك و ضبط مراتب سلطنت و حفظ معاقد دولت و استحكام اساس پادشاهى و تأسيس مراسم جهاندارى لازم است، سواى آنچه در قسم اوّل مذكور شد. و در اين قسم چند باب است:

باب اوّل: در تعديد آداب و سنن پادشاهى، على سبيل الاجمال. و نقل بعضى وصايا و سخنان از حكما و ملوك. و در اين باب چند فصل است:

فصل اوّل: [در ذكر][2] بعضى قواعد كه در كتب حكمت عملى در باب امر

[1] - جمع« أمه» به معناى زنى كه مملوك و بنده باشد، كنيز.

[2] - از مر اضافه شد.