اين چند نفس معدود كه در اين جهان جهت آدمى تقدير شده، همّت بر تحصيل حيات ابدى و نعيم سرمدى مصروف بايد داشت و اوقات عمر گرانمايه صرف چيزى چند نبايد كرد كه آخر بالضّروره بايد گذاشت.

باب دوم: در بيان تحصيل حقيقت ايمان و شناخت معبود حقيقى و مقرّبان درگاه احديّت، كه اصل سرچشمه نجات و رستگارى است. و در اين باب بيان مراتب ايمان و درجات آن، به حسب زياده و نقصان، مى‌شود، و در اين باب دو فصل است:

فصل اوّل: در بيان حقيقت ايمان و كيفيّت معرفتهايى كه ضرور است در اصل دين.

فصل دوم: در بيان اختلاف مراتب ايمان.

باب سوم: در مراعات فرايض و سنن و اشاره به اسرار نماز و روزه و زكات و غير آن، كه از اركان ايمانند.

باب چهارم: در توبه، و در اين باب چند فصل است:

فصل اوّل: در فضيلت توبه.

فصل دوم: در مقدار زمان توبه و اندازه توبه.

فصل سوم: در بيان عدد معنى توبه.

فصل چهارم: در بيان گناهان صغيره و كبيره، و اختلافاتى كه علما را در اين باب هست و بيان آنچه حقّ است در هر مقام.

فصل پنجم: در تفسير بعضى آيات كه متعلّق است به توبه.

فصل ششم: در نقل بعضى حكايات تائبان.

باب پنجم: در ذكر بعضى اخلاق شريفه نفسانيه و ملكات فاضله كه باعث علوّ و شرف نفس است، و از ملوك و سلاطين بغايت زيبنده است، و ذكر بعضى اخلاق ذميمه كه احتراز از آن لازم است، و در اين باب چند فصل است:

فصل اوّل: در ذكر فضيلت عدل.

فصل دوم: در فضيلت شكر.

فصل سوم: در فضيلت صبر.