- عليهم افضل السّلام و التّحية- و آراى حكماى سابقين و سخنان ملوك ماضين مذكور باشد. و در هر باب، حكايات مناسب مقام بى‌تطويل كلام، ايراد شود- حسب الحكم الاشرف الاعلى- و از تكلّف عبارات و ايراد استعارات و الفاظ غير مأنوس و غريب احتراز لازم داند، بر وجهى كه مضامين آن به اسهل وجهى مفهوم جمهور خواص و عوام تواند شد.

و اين كتاب موسوم شد به روضة الأنوار عبّاسى، و من اللّه الإعانة فى كلّ حال و عليه التّوكّل فى المبدء و المآل. اميد از عنايت مستعدان روزگار و دانايان ادوار آنكه اگر ايشان را نظرى بر اين شكسته بسته اتفاق افتد، لغزش و نقصان بپوشند و در اظهار نقص و عيب نكوشند، فليس المعصوم الّا من عصمه اللّه.

و اين كتاب مرتّب است بر مقدّمه و دو قسم:

مقدّمه: در بيان حكمت و تدبير الهى در وجود پادشاهان و فوايدى كه بر آن مترتّب مى‌شود و ذكر آنكه علّت دوام و ثبات ملك و پادشاهى چيست، و تفصيل بعضى از اسباب زوال و اختلال ملك، تا مباشر امور سلطنت اسباب بقا و ثبات ملك و دولت را ملتزم باشد و از دواعى زوال احتراز لازم داند. و اين مقدّمه مشتمل است بر دو فصل:

فصل اوّل: در بيان احتياج آدميان در زندگانى كردن به پادشاهان.

فصل دوم: در بيان آنكه علّت ثبات و دوام پادشاهى چيست، و تفصيل بعضى از اسباب زوال و اختلال ملك.

قسم اوّل: در آنچه بر پادشاه جهت رستگارى و نجات آخرت و ربط به جناب احديّت لازم است، تا تحصيل آن موجب ثواب و رفع درجات و نجات از عذاب و انتقام الهى بوده باشد. و امور مذكوره به حسب دنيا نيز موجب انتظام امور ملك و دوام ايّام سلطنت است و اهمال آن موجب اختلال امور ملك [4 ب‌]. و در اين قسم چند باب است:

باب اوّل: در ذكر بعضى مواعظ سودمند و تنبيه بر تغيّر و انقلاب و فساد دنيا. و بيان آنكه سبب آمدن آدمى به اين جهان چيست؛ و آنكه دنيادار تحصيل زاد آخرت است، و از عقل نيست تكيه بر اين دنيا كردن، و اين جهان را محلّ آرام و مأوى دانستن، بلكه در