باب هفتم در ذكر امر معروف و نهى منكر و تعظيم شرع و ملّت و تقويت علما و صلحاى كرام و اهل دين‌

و در اين باب دو فصل است:

فصل اول: در امر معروف و نهى منكر

امر معروف و نهى منكر از واجبات عظيمه اسلام است و امر دين و نظام ملك و ملّت به آن مستقيم مى‌شود و اگر مردم دست از اين بردارند و فاسقان و فاجران را بر اعمال زشت و ناخوش كه مرتكب آن مى‌شوند تعزير نكنند[1] و به خود گذارند، فساد سرايت كند و ديگران به تبعيّت فاسقان و به خو و بوى ايشان برآيند و مرتبه‌مرتبه آفت عامّ گردد و طبايع بهايم و سباع در ميان بنى نوع انسان شايع گردد، و مردمان از منهج خير و استقامت عدول ورزند و فاسقان بر اعمال خود جرى‌تر شوند و ظالمان دست تعدّى و تطاول دراز كنند، و سرانجام كار مفضى بشر و فساد عظيم شود و هرج و اختلال در همه اوضاع به‌هم رسد. خداى عز و جلّ در قرآن مجيد فرموده: وَ لْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ‌[2]. يعنى: «بوده باشد از شما جماعتى كه امر به نيكويى و نهى از بدى مى‌كرده باشند و آن جماعت ايشان رستگارانند.»

و احاديث در باب امر معروف و نهى منكر بسيار است.\*[3] از حضرت رسول صلّى اللّه عليه و اله منقول است كه فرموده كه، هيچ قومى نيست كه عمل كنند به معاصى و در ميان ايشان‌

[1] - اصل:« كنند.». اينجا برابر مر اصلاح شد.

[2] - آل عمران: 104.

[3] - آنچه در ميان دو ستاره نقل مى‌شود، بنابه ارجاع در نسخه اصل، از صفحه 121 آ- سطرهاى 2 تا 8- آمده است.