كسى باشد كه قدرت آن داشته باشد كه بر ايشان انكار كند و انكار نكند، الّا كه حقّ- جلّ و علا- عذاب را بر آن قوم عامّ سازد و همگى ايشان را به عذاب مبتلا گرداند.

و از آن حضرت منقول است كه فرموده: «به آن خداى كه جان من در قبضه قدرت اوست كه امر به معروف كنيد و نهى از منكر نماييد يا آنكه خداى عز و جلّ عذابى از جانب خود بر شما مى‌فرستد، پس از آن هرچند دعا كنيد مستجاب نمى‌شود.

و از آن حضرت منقول است كه فرموده كه، امر كنيد به معروف و نهى كنيد از منكر.

يعنى، مردم را به كارهاى نيكو داريد و نهى فرماييد ايشان را از كارهاى بد و مخالفت فرمان حقّ، و اگرنه خداى عز و جلّ بدان شما را بر شما مسلّط گرداند كه به جور و ظلم تعذيب شما كنند. بعد از آن چون نيكان شما دعا مى‌كنند، دعاى ايشان مستجاب نمى‌شود.\*[1]

و از حضرت امام جعفر صادق 7 منقول است كه، مردى از قبيله خثعم‌[2] آمد نزد حضرت رسول اللّه صلّى اللّه عليه و اله و گفت: «يا رسول اللّه! خبر دهيد مرا از افضل اسلام.» حضرت فرمود: «ايمان به خدا.» گفت: «بعد از آن چه چيز؟» حضرت فرمود كه، صله‌رحم.

گفت: «بعد از آن چه چيز؟» حضرت فرمود كه، امر به معروف و نهى از منكر. پس، آن مرد گفت: «كداميك از اعمال مبغوضتر است نزد [121 آ] خداى عز و جلّ؟» حضرت فرمود كه، شرك به خدا. گفت: «بعد از آن چه چيز؟» حضرت فرمود: «قطع رحم.» گفت:

«بعد از آن چه چيز؟» حضرت فرمود كه، امر به منكر و نهى از معروف.

و از حضرت صادق 7 منقول است كه فرموده كه، امر به معروف و نهى از منكر دو خلقند از خلقهاى خداى عز و جلّ هركه ايشان را يارى دهد، خداى عز و جلّ او را عزيز گرداند. و هر كه ايشان را مخذول سازد- يعنى، يارى ندهد و مدد نكند- خداى عز و جلّ او را مخذول سازد.

و از آن حضرت منقول است كه، حضرت رسول صلّى اللّه عليه و اله فرموده كه، چگونه خواهيد بود وقتى كه فاسد شوند زنان شما و فاسق شوند جوانان شما و امر به معروف نكنيد و نهى از

[1] - نوشتار از صفحه 120 ب نسخه اصل پى گرفته شده است.

[2] - شاخه‌اى از همدان كه اهل آن ميان طايف و نجران اقامت داشتند و بت مشهورشان، ذو الخلصه، توسّط جرير بن عبد اللّه و به فرمان رسول اكرم6 پس از جنگ با آنان درهم شكسته شد. العبر، ج 1، ص 296؛ تنكيس الاصنام، صص 35 و 36.