و ايشان را نصيحتى چند مشفقانه فرمود. پس، در آن حين او را درد و مرضى طارى‌[1] شد.

گفت: «اى اصحاب! توقّف نماييد كه از عمر اندكى مانده و مرگ خود نزديك است.

پس، چون وفات يابم مرا دفن كنيد، و در محلّ دفن كردن اين كتاب را بر سينه من نهيد».

و بعد از اندك وقتى وفات يافت.

اصحاب به حكم وصيّت او عمل نموده، او را دفن كردند و در حالت دفن كردن، كاغذ را بر بالاى سينه او نهادند، و متوجّه ولايت خود شدند.

حقّ تعالى آن كفالت را مقبول داشته، كنعان را به صدر جنان و روح و ريحان رسانيد و آن نوشته را به فرشته‌اى داده، پيش ذو الكفل فرستاد كه، «اى ذو الكفل! ما كفالت تو را قبول نموديم و كنعان را در بهشت جاى داديم. اين است آن كتابى كه نوشته به كنعان داده بودى، بگير.» چون ذو الكفل اين بشارت شنيد، كاغذ را گرفته از آن گوشه كه پنهان بود بيرون آمد. مردمان او را گرفتند كه آزار نمايند كه تو پادشاه ما را بفريفتى و او را آواره و سرگردان كردى.

ذو الكفل گفت: «اى قوم! من با ملك شما مكرى نكردم و او را فريب ندادم، بلكه او را از گناه و معاصى توبه دادم و دين حقّ او را تعليم كردم و از كفر و شرك او را برى ساختم و جهت او متكفّل بهشت شده، خطّ كفالت به او دادم؛ و ملك شما امروز در فلان ساعت در فلان مقام دنياى فانى را وداع كرده، به سراى باقى رفت و اصحاب شما كه به طلب او رفته بودند او را دفن كردند؛ و بنابر وصيّت كنعان، آن كتاب كه به جهت كفالت او نوشته بودم بر سينه او نهادند و خداى تعالى كفالت مرا قبول كرده، او را در بهشت داخل ساخت. و اين آن كتابى است كه من نوشته داده بودم و بر سينه او بود و همين دليل صدق و راستى من است. شما اينقدر توقّف نماييد كه اصحاب شما برسند».

ايشان گفتند: «خوب باشد چنين كنيم». و ذو الكفل را محبوس ساخته، منتظر رسيدن اصحاب مى‌بودند، تا اصحاب رسيدند و قصه كنعان و مردن و وصيّت كردن او تمام به سمع ياران رسانيدند. ايشان گفتند: «شما آن كتاب را كه با او دفن كرديد مى‌شناسيد؟» گفتند: «بلى.» آن كتاب را به ايشان نمودند. همه گفتند: «اين همان كتاب است». و روز

[1] - ناگاه روى داده، عارض.