نمازى بامداد، خداى عز و جلّ جهت او هفتصد كبيره ببخشد.» آنگاه فرمود: «خيرى نباشد در كسى كه روزى هفتصد كبيره بيشتر كند». و از حضرت صادق 7 روايت است كه او فرمود: «هركه او صد بار استغفار كند در وقت خواب، همه شب گناه از او مى‌ريزد تا به روز آورد». و از حضرت رسول صلّى اللّه عليه و اله منقول است كه، «خداى تعالى بيامرزد گناهان را، الّا آن را كه نخواهد كه بيامرزدش.» يكى گفت: «يا رسول اللّه! كه باشد كه نخواهد كه بيامرزدش؟» فرمود: «آن‌كس كه استغفار نكند».

«و من يغفر الذّنوب الّا اللّه» كه مى‌بخشايد و مى‌آمرزد گناهان را، الّا خداى عز و جلّ «و لم يصرّوا» يعنى: «اصرار مكنند و مقام نكنند بر گناه». و مراد به استغفار در اين آيه، نه آن است كه به زبان گويد: استغفر اللّه. بلكه مراد آن است كه به دل پشيمان شود از كردن [34 آ] گناه يا پشيمانى با عزيمت بر نكردن آن گناه. و در حديث است كه مصرّ بر گناه كه به زبان استغفار مى‌كرده باشد، مانند مستهزى‌ء است. «و هم يعلمون» يعنى: «ايشان دانند كه آنچه مى‌كنند معصيت است». و بعضى گفته‌اند مراد آن است كه ايشان دانند كه خداى عز و جلّ به توبه گناهان ايشان را مى‌بخشد يا دانند كه گناه كرده‌اند يا دانند كه ايشان را خدايى هست كه گناه ايشان را مى‌آمرزد. و از حضرت رسول صلّى اللّه عليه و اله منقول است كه، «هر كه گناهى بكند و داند كه او را پروردگارى هست كه گناهان مى‌بخشد او را بيامرزد و اگر چه استغفار نكند.» و از آن حضرت منقول است كه، «خداى عز و جلّ فرموده كه، هركه داند كه من قادرم بر آنكه گناه او بيامرزم، بيامرزم او را و باك ندارم.»

عتبة بن عمر گفته كه، «در بعضى كتابهاى خدايى هست كه، اى فرزند آدم! مادام كه مرا خوانى و به من اميد دارى من گناهت بيامرزم، به آنكه از تو در وجود درآمده است و باكى ندارم.»

در خبر است كه در بنى اسرائيل شخصى خلاف توبه كرد. از روى اعتذار به روى درآمده، سر بر زمين نهاد و گفت: «بار خدايا! من منم و تو تويى. من آنم كه بر سر گناه شوم و تو آنى كه بر سر آمرزش». هاتفى آواز داد كه، همچنين است كه گفتى. سر بردار