«فَجَناةُ ايْديهِمْ لا تَكُونُ لِغَيْرِ افْواهِهِمْ»[1]

دستاورد (كار و تلاش) مردم براى غير دهان خودشان نيست.

يعنى هر كسى زحمت مى‌كشد واز راه حلال، درآمد كسب مى‌كند، مال خود اوست وديگران حق ندارند در آن تصرف كنند.

اين مسأله تا آنجا اهميت دارد كه رسول اكرم صلّى الله عليه وآله در مراسم حجّ ودر سرزمين منى- كه همه حاجيان گردهم آمده‌اند- بالحن خاصى برآن تأكيدكرده وفرموده‌است:

«انَّ دِماءَكُمْ وَامْوالَكُمْ عَلَيْكُمْ حَرامٌ كَحُرْمَةِ يَوْمِكُمْ هذا فى‌ شَهْرِكُمْ هذا فى‌ بَلَدِكُمْ هذا الى يَوْمِ يَلْقَوْنَهُ ...»[2]

همانا خون و مالتان بر يكديگر حرام است مثل حرمتى كه امروزتان در اين ماه و اين سرزمين دارد، تا روزى كه خدا را ملاقات كنيد.

ودر سخنى به‌ابوذر، احترام ثروت مؤمن رادر حداحترام جانش دانسته وفرموده‌است:

«حُرْمَةُ مالِهِ كَحُرْمَةِ دَمِهِ»[3]

حرمت مال مؤمن مثل حرمت خونش است.

امام باقر عليه‌السلام نيز مى‌فرمايد:

«اعْظَمُ الْخَطايا اقْتِطاعُ مالِ امْرِءٍ مُسْلِمٍ»[4]

بزرگترين جرم، گرفتن (ناحق) مال مرد مسلمان است.

پيش بينيهاى لازم‌

در صحنه عمل نيز، اسلام پيش‌بينى‌هاى لازم را جهت حفظ اموال مردم انجام‌

[1] - نهج البلاغه، صبحى صالح، خطبه 232

[2] - وسائل الشيعه، ج 29، ص 10، مؤسسه آل البيت

[3] - همان مدرك، ج 12، ص 152

[4] - بحارالانوار، ج 78، ص 55