8- پريشانى: همان حضرت:

«اسْوَءُ النَّاسِ عَيْشاً الْحَسُودُ»[1]

زندگى حسود از همه مردم بدتر است.

9- رد شدن اعمال: مرحوم مجلسى روايت كرده:

«در آسمان پنجم فرشته‌اى است كه چون خورشيد مى‌درخشد، وقتى عمل بنده‌اى به او مى‌رسد، گويد: بايست. من فرشته حسد هستم وعمل صاحب حسد را به رويش مى‌كوبم»[2]

10- مضاعف شدن گناهان: اميرمؤمنان صلوات الله عليه:

«الْحَسُودُ كَثيرُ الْحَسَراتِ، مُتَضاعَفُ السَّيِّئاتِ»[3]

اندوه و حسرت حسود فراوان و گناهانش مضاعف است.

به مفاسد و پيامدهاى فردى حسد به همين اندازه بسنده مى‌كنيم و به برخى از مفاسد اجتماعى آن مى‌پردازيم:

ب- پيامدهاى اجتماعى:

حسادت نسبت به ديگران، سبب بروز ناهنجاريهاى اجتماعى نيز مى‌شود از جمله:

1- بروز فساد: حسد بسان آتشى فراگير، افكار و كردار حسود را شعله ور مى‌سازد و آنها را به تباهى مى‌كشاند و در اثر آن به غيبت، سخن چينى، فحش، بهتان، بدگمانى و ...

دچار مى‌شود.

به تعبيرامير مؤمنان على عليه‌السلام:

«اذا مَطَرَ التَّحاسُدُ، نَبَتَ التَّفاسُدُ»[4]

[1] - شرح غررالحكم، ج 2، ص 385

[2] - بحارالانوار، ج 73، ص 262

[3] - شرح غررالحكم، آمدى، ج 1،، ص 392

[4] - شرح غررالحكم، آمدى، ج 3، ص 173