اما اگر كافران و منافقان در مقام لجاج و دشمنى بر آمدند و نشانه‌هاى اصلاح‌طلبى در آنان نبود بايد با آنان برخوردى قاطع و جدّى داشت و جاى به كار گرفتن خشم مقدس است. آتش خشم مسلمانان بايد در هنگام نبرد باكفار متجاوز و رويارويى بامنافقان توطئه‌گر و ضد اسلام بروز كند. در اين هنگام بايد از سلاح خشم استفاده كرد (و جاى عطوفت و مهربانى نيست)؛ زيرامنافقان وكافرانى كه بر ضد اسلام ومسلمانان‌قيام وتوطئه مى‌كنند، شايستگى بر خوردارى از رحمت و عطوفت اسلام را از دست مى‌دهند و چاره‌اى جز برخورد قاطع به منظور ريشه‌كن كردن كفر و نفاق نيست. يكى از رهنمودهاى قرآن در اين زمينه‌اين است كه مى‌فرمايد:

«يا أَيُّهَا النَّبِيُّ جاهِدِ الْكُفَّارَ وَ الْمُنافِقِينَ وَ اغْلُظْ عَلَيْهِمْ وَ مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ وَ بِئْسَ الْمَصِيرُ»^

اى پيامبر! باكا فران ومنافقان بجنگ و بر آنان سختگيرى كن. جايگاه آنان دوزخ است كه بدمنزلگاهى است.

3- خشم با بزهكاران و مجرمان: حرمت قانون خدا، بيش از حرمت انسانهاست و منفعت عمومى جامعه و صلاح عامه مردم، بر منافع فردى مقدّم است. بنابراين، كسانى كه درجامعه، جرائمى را مرتكب مى‌شوند، فساد مى‌كنند، احترام جامعه اسلامى و شرف و ناموس مردم وامنيت اجتماعى را زير پا مى‌گذارند و مرتكب جرم و خيانت مى‌شوند، بايد مجازات شوند. گرچه مجازات و كيفر تبهكاران ومجرمان، با خشم همراه است، ولى چنين خشمى از موارد خشم مقدس بر ضد عصيان و فساد است و نسبت به كيفر مجرمان، نبايد نازكدل و مهربان بود. اينجا جاى عاطفه نيست. به قول سعدى:

كيفرهايى كه در آيين اسلام، نسبت به بزهكارانى كه مرتكب جرائمى همچون:

قتل، دزدى، زنا، ميخوارى، و ... مى‌شوند. براى حفظ سلامت جامعه است و متصديان امور قضايى و اجرايى كشور اسلامى بايد بدقّت موارد «عفو» و «عقوبت»، «مهربانى» و