امام فرمود:

«برو، كه در راه خدا آزادت كردم.»[1]

از طرف ديگر، آن حضرت در مجلس يزيد و در برابر ستمگران، چنان با صلابت فرياد مى‌كشد و خطبه مى‌خواند و خشم مقدّس خويش را آشكار مى‌كند كه با سخنان كوبنده‌اش، حكومت ظلم را به لرزه مى‌افكند و ستمگران را رسوا مى‌سازد.

در اينجا به برخى از موارد خشم مقدس اشاره مى‌كنيم:

1- خشم در برابر گناه، ظلم و مانند آن: گاهى يك مسلمان با ديدن صحنه‌هاى پايمال شدن حق ديگران، ظلم وستم، بى حرمتى و اهانت به مؤمنان خشمگين مى‌شود، اعتراض مى‌كند، واكنش نشان مى‌دهد و به خاطر خداو بر اساس انگيزه دينى، سكوت را مى‌شكند. اين خشم، مقدس است؛ زيرا در راه خدا و به خاطر دين اوست.

درباره فضيلت و ارزش خشمگين شدن براى خدا و آثار آن، على عليه‌السلام فرموده است:

«مَنْ احَدَّ سِنانَ الْغَضَبِ لِلَّهِ سُبْحانَهُ قَوِىَ عَلى اشِدَّاءِ الْباطِلِ»[2]

هر كس نيزه خشم را براى خدا تيز كند، بر باطلهاى قوى پيروز خواهد شد.

2- خشم بر ضدكافران و منافقان: اگر اميد اصلاح كافر و منافق باشد بايد با آنان به نرمى و مدارا سخن گفت. قرآن به موسى‌ وهارون مى‌فرمايد:

«اذْهَبا إِلى‌ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغى‌، فَقُولا لَهُ قَوْلًا لَيِّناً لَعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشى‌»[3]

به سوى فرعون برويد كه او سخت طغيان كرده است و با او با كمال آرامى و نرمى سخن گوييد، باشد كه متذكّر شود يا از خدا بترسد.

[1] - بحارالانوار، ج 68، ص 398

[2] - شرح غررالحكم، آمدى، ج 5، ص 360

[3] - طه، آيات 43- 44