ب- آرامش روح و جسم:

ايمان مايه آرام ش روح و جسم بوده، نگرانى را از انسان دور مى‌كند.

نگرانى گاهى بر اثر گناهان و لغزشهاى گذشته است كه ايمان به غيب و يادخداى آمرزنده و رحيم، آن را به آرامش تبديل مى‌كند؛ زيرا او گناهان را بخشيده و توبه را مى‌پذيرد.

گاهى ريشه دلهره، احساس تنهايى است كه ايمان به خداى حاضر و ناظر، اين دلهره را به آرامش تبديل مى‌كند؛ زيرا، او همدم انسان بوده، حرفش را شنيده، كارش را مى‌بيند و نسبت به او مهربان است. گاهى اضطراب و نگرانى به خاطر احساس پوچى و بى هدفى است كه ايمان به خداى حكيمى كه در اين عالم، هر چيزى را طبق حكمت و براى هدفى آفريده، اين اضطراب را نيز بر طرف مى‌كند. گاهى ناراحتى به خاطر آن است كه انسان در راضى كردن همه افراد موفق نشده و ناراحت است كه چرا فلان شخص، يا فلان گروه را از خود رنجانده است، ولى ايمان به اينكه فقط بايد خدا را راضى كرد و عزت و ذلّت به دست اوست، اين نگرانى را نيز از بين مى‌برد.[1]

قرآن كريم اين حقيقت را چنين بيان كرده است:

«أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»[2]

آگاه باشيد با ياد خدا دلها آرام مى‌شود.

ج- دورى از رذايل اخلاقى:

كسى كه خود را د رمحضر خدا مى‌داند، از انحرافات اخلاقى، دورى كرده و دل خود را آماج زشتيها قرار نمى‌دهد.

على عليه‌السلام مى‌فرمايد:

«الْمُؤْمِنُ مَنْ طَهَّرَ قَلْبَهُ مِنَ الدَّنِيَّةِ»[3]

مؤمن كسى است كه دلش را از پستى پاك كرده است.

[1] - مجموعه درسهايى از قرآن، ص 22- 23، با اندك تغيير

[2] - رعد، آيه 28

[3] - شرح غررالحكم، آمدى، ج 2، ص 90