غيبى و مانند آن) طورى آنان رادگرگون، و مشتاق فضايل انسانى، كمال معنوى و قرب الهى كرده كه به آسانى فرمانبردار فرمانهاى الهى و بزرگان دين مى‌شوند. ريشه اين فضايل در روح انسان به امانت نهاده شده و در اخلاق و رفتار او تجلّى مى‌يابد.

على عليه‌السلام مى‌فرمايد:

«أَلْايمانُ مَعْرِفَةٌ بِالْقَلْبِ وَإِقْرارٌ بِاللِّسانِ وعَمَلٌ بِاْلْأَرْكانِ»[1]

ايمان شناختى است با قلب، اقرارى است با زبان و عملى است با اندام.

همچنين مى‌فرمايد:

«اصْلُ الْايمانِ، حُسْنُ التَّسْليمِ لِامْرِاللَّهِ»[2]

ريشه ايمان، خوب تسليم شدن در برابر فرمان خداست.

آثار ايمان‌

ايمان، سبب پيدايش صفات اخلاقى و پايدارى آن در فرد و اجتماع مى‌شود و آثار بسيار مهمّى در سعادت انسان دارد. اينك بعضى از آن آثار را بيان مى‌كنيم:

الف- احساس عشق و دلگرمى:

كسى كه ايمان به خدا دارد و مى‌داند تمام كارهايش زير نظر است و هيچ عملى از او نابود نمى‌شود و خدا با قيمت بهشت و رضوان، خريدار تلاش اوست و حتى گاهى بدون تلاش و تنها به خاطر حُسن نيّت انسان، اجر و پاداش مرحمت مى‌كند؛ چنين شخصى، در راه كسب فضايل و رسيدن به سعادت و رضاى خدا، با عشق و دلگرمى، زندگى مى‌كند و از اين همه تلاش و كوشش، احساس لذّت مى‌كند.[3]

[1] - نهج البلاغه، فيض، حكمت 218، ص 1186

[2] - شرح غررالحكم، آمدى، ج 2، ص 416، دانشگاه تهران

[3] - مجموعه درسهايى از قرآن، محسن قرائتى، ص 22، مؤسسه در راه حق، با اندك تغيير