درختی است بالای[1] جان پرورش ولد میوه‌ی نازنین در بَرش[2]

نه رگ‌های پستان درون‌دل است؟ پس ار بنگری شیر، خون‌دل است

به خونش فرو برده دندان چو نیش سرشته در او مِهر خوانخوار خویش

جو بازو قوی کرد و دندان ستبر بر اندایدش دایه پستان به صبر[3]

چنان صبرش[4] از شیر خامُش کُنَد که پستانِ شیرین فرامُش کُنَد

تو نیز ای که در توبه‌ای طفل راه به صبرت[5] فراموش گردد گناه

***

جوانی سر از رای مادر بتافت دل دردمندش به آذر[6] بتافت

چو بیچاره شد پیشش آورد مَهد[7] که‌ای سُست مِهِر فراموش عهد

نه گریان و درمانده بودی و خُرد که شب‌ها ز دست‌تو خوابم نبرد؟

نه در مَهد نیروی حالت نبود مگس راندن از خود مجالت نبود؟

تو آنی که از یک مگس رنجه‌ای که امروز سالار و سرپنجه‌ای

به حالی شوی باز در قعر گور که نتوانی از خویشتن دفع مور

[1]. کنایه از قد است.

[2]. کنارش.

[3]. مالیدن گیاه تلخ «صبر» بر روی پستان برای گرفتن کودک از شیر.

[4]. گیاه صبر او را.

[5]. صبر اخلاقی.

[6]. آتش.

[7]. گهواره