نه[1] در ابتدا بودی آبِ مَنی اگر مَردی از سر به در کن مَنی[2]

چو روزی[3] به سعی آوری سوی خویش مکن تکیه بر زور بازوی خویش

چرا حق نمی‌بینی از خودپرست که بازو به گَرِدش درآورد و دست

چو آید به کوشیدنت خیر پیش به توفیق حق دان نه از سعی خویش

به سر پنجگی کس نبرده است گوی[4] سپاس خداوند توفیق گوی[5]

تو قائم به خود نیستی یک‌قدم ز غیبت[6] مدد می‌رسد دَم به دَم

نه طفل دهان بسته بودی زلاف همی روزی آمد به جوفش ز ناف[7]

چو نافش بریدند و روزی گُسَست به پستان مادر درآویخت دست

غریبی که رنج آردش[8] دهر پیش به دارو دهند آبش از شهر خویش

پس او درشکم پرورش‌یافته است ز اُنبوب[9] معده خورش یافته است

دو پستان که امروز دلخواه اوست دو چشمه هم از پرورشگاه اوست

کنار و بَرِ مادر دلپذیر بهشت است و پستان در او جُوی شیر

[1]. آیا خلقت تو از آب منی نبود.

[2]. مَنیّت، تکبر.

[3] . رزق و روزی.

[4]. توپ.

[5]. گفتن.

[6]. از غیب تو را.

[7]. روزی جنین از طریق ناف می‌رسد.

[8]. او را.

[9]. لوله.