نَفَس می نیارم[1] زدم از شُکر دوست که شُکری ندانم که در خورد اوست

عطایی است هر موی از او برتنم چگونه به هر موی، او شکری کنم؟

ستایش خداوند بخشنده را که موجود کرد از عدم بنده را

که را قوّت وصف احسان اوست؟ که اوصاف مستغرق شان اوست

بَدیعی[2] که شخص آفریند زگِل روان و خرد بخشد و هوش و دل

ز پشت پدر تا به پایان شیب[3] نگر تا چه تشریف[4] دادت ز غیب

چو پاک آفریدت بهُش باش و پاک که ننگ است ناپاک رفتن به خاک

پیاپی بیفشان از آیینه گَرد که مصقل نگیرد چو زنگار خورد[5]

[1] . از مصدر یارستن، از عهده آن بر امدن، توانستن. نمی توانم از شکر دوست دَم بزنم، سخنی بگویم.

[2] . آفریدگار مخلوقات بدون نمونه پیشین.

[3]. پیری.

[4]. لطف.

[5]. به دلیل وزن شعری با فتح «خ» خوانده می‌شود.