اعتراف به نعمت

به حضرت موسی بن جعفر7: عرضه داشتم: خداوند چیزهایی به من عنایت فرموده که تصور نمی‌کردم به آن‌ها برسم ونمی دانم این‌ها از کجا آمده و به چه طریق فراهم‌شده است؟ حضرت فرمود: «أ وَ لَا تَعْلَمُ أَنَّ هَذَا مِنَ الشُّكْرِ» آیا نمی‌دانی که این حالت و این اعتراف به نعمت خودش یک نحوه سپاس و شکر است.[1]

خدا را متهم می‌کند

حضرت موسی7: دریکی از مناجاتش می‌فرماید:

ای پروردگارم! «أَيُ‌ خَلْقِكَ‌ أَعْظَمُ ذَنْباً» کدام‌یک از بندگانت بزرگ‌ترین گناه را انجام داده است؟ فرمود: کسی که مرا متهم می‌کند: گفت: پروردگارا! آیا کسی هم تو را متهم می‌کند؟ فرمود: آری‌ای موسی، «الَّذِي يَسْتَخِيرُنِي وَ لَا يَرْضَى بِقَضَائِي وَ لَا يَشْكُرُ نَعْمَائِي وَ لَا يَصْبِرُ عَلَى بَلَائِي» کسی که از من طلب خیر می‌کند ولی نه به‌حکم من راضی می‌شود و نه نعمت‌هایم را شکر می‌کند و نه در بلایم صبر می‌کند.[2]

حمد بر عطسه

شخصی از امام کاظم 7: درباره‌ی عطسه و سرّ اینکه به دنبالش حمد خدا را باید کرد پرسید؟ فرمود: «إِنَّ لِلَّهِ نِعَماً عَلَى عَبْدِهِ فِي صِحَّةِ بَدَنِهِ وَ سَلَامَةِ جَوَارِحِهِ» همانا برای خدا بر بنده‌اش نعمت های است از سلامتی بدن و اعضای

[1]. مِشکاه الانوار، ص 27.

[2]. مجموعه ورام، ج 2، ص 231.