نام کتاب : شُکر از شِکر شیرین تراست نویسنده : پوریزدی، رحمت جلد : 1 صفحه : 30
اعتراف
به نعمت
به حضرت موسی بن جعفر7: عرضه
داشتم: خداوند چیزهایی به من عنایت فرموده که تصور نمیکردم
به آنها برسم ونمی دانم اینها از کجا آمده و به چه طریق فراهمشده
است؟ حضرت فرمود: «أ وَ لَا تَعْلَمُ أَنَّ هَذَا مِنَ الشُّكْرِ» آیا نمیدانی
که این حالت و این اعتراف به نعمت خودش یک نحوه سپاس و شکر است.[1]
خدا را متهم میکند
حضرت موسی7: دریکی از مناجاتش
میفرماید:
ای پروردگارم! «أَيُ
خَلْقِكَ أَعْظَمُ ذَنْباً» کدامیک از بندگانت بزرگترین گناه را
انجام داده است؟ فرمود: کسی که مرا متهم میکند: گفت: پروردگارا! آیا
کسی هم تو را متهم میکند؟ فرمود: آریای موسی، «الَّذِي
يَسْتَخِيرُنِي وَ لَا يَرْضَى بِقَضَائِي وَ لَا يَشْكُرُ نَعْمَائِي وَ لَا
يَصْبِرُ عَلَى بَلَائِي» کسی که از من طلب خیر میکند
ولی نه بهحکم من راضی میشود و نه نعمتهایم را شکر میکند
و نه در بلایم صبر میکند.[2]
حمد بر عطسه
شخصی از امام کاظم
7: دربارهی
عطسه و سرّ اینکه به دنبالش حمد خدا را باید کرد پرسید؟ فرمود: «إِنَّ
لِلَّهِ نِعَماً عَلَى عَبْدِهِ فِي صِحَّةِ بَدَنِهِ وَ سَلَامَةِ جَوَارِحِهِ»
همانا برای خدا بر بندهاش نعمت های است از سلامتی بدن و اعضای