عَلَى هَذَا الْوَجْهِ تَرَى الْعَجَب‌» این‌چنین و روى اين اصل بندگى كرده و شكرگزار باشى و در اين صورت عجایبی از فضل خداخواهی ديد.[1]

وقت غذا

امام علی 7: به هنگام غذا خوردن خدای تعالی را یاد کنید وَ لَا تَلْغَطُوا فَإِنَّهُ نِعْمَةٌ مِنْ نِعَمِ اللَّهِ وَ رِزْقٌ مِنْ رِزْقِهِ ؛ و حرف های نامربوط و ناسپاسانه نگویید، زیرا غذا نعمتی از نعمت های الهی و رزقی از رزق‌های خداوندی است و بر شما واجب است که آن نعمت را شکر و خدا را یاد کنید و ستایشگر حق‌تعالی باشید.[2]

نتیجه ی شکر

امام علی 7: ثَمَرَةُ الشُّكْرِ زِيَادَةُ النِّعَمِ؛

نتیجه‌ی شکر زیادی نعمت‌هاست.[3]

حقِ نیکی کننده

امام سجاد 7: «حَقُ‌ ذِي‌ الْمَعْرُوفِ‌ عَلَيْكَ» حق کسی که به تو احسان کند این است که احسانش را، قدردانی کنی و خوبی او را بگویی و دعای میان خود و خدا را برای او مخلصانه کنی چون چنین کردی شکر او را در نهان و آشکار

[1]. مصباح الشریعه، ص 24.

[2]. وسایل الشیعه، ج 24، ص 350.

[3]. تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ح 6174.