ادا نموده‌ای «إِنْ قَدَرْتَ عَلَى مُكَافَأَتِهِ يَوْماً كَافَأْتَه» و اگر روزی توانستی به او عوض دهی نیز این کار را بکن.[1]

مالِ اسراف نشده

امام علی 7: لَنْ‌ يَذْهَبَ‌ مِنْ‌ مَالِكَ مَا وَعَظَكَ وَ حَازَ لَكَ الشُّكْر؛

آن مالی که با صرف شدنش تو را پندی داده باشد یا شکری را متوجه تو کرده باشد درواقع از دست نرفته است.[2]

داستان‌های شُکر

اعتراف به نعمت

خدای متعال به داود 7: وحى كرد: اى داود، آن‌گونه كه شايسته من است، سپاسگزارى كن. پرسيد: چگونه سپاس تو را گويم، درحالی‌که همان سپاس گفتن، نعمت تو است؟ فرمود: «الْآنَ شَكَرْتَنِي حَقَّ شُكْرِي» اينك حق شكر مرا ادا كردى، (چون دريافتى كه اين شكر نيز از سوى من است) داود 7: پرسيد: خدايا آدم 7: چگونه تو را سپاس گفت، درحالی‌که تو او را پدر پيامبران خود قراردادی و فرشتگان را به سجده‌اش واداشتى؟ فرمود: «إِنَّهُ اعْتَرَفَ أَنَّ ذَلِكَ مِنْ عِنْدِي» او اعتراف كرد كه همه این‌ها از سوى من است، پس به اين اعتراف، حقّ شكر مرا ادا كرد.[3]

[1]. من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص 622.

[2]. تصنیف غررالحکم و دررالکلم، ح 8404.

[3]. ارشادالقلوب، ج 1، ص 122.