فَيَكْفُرُهُ فَيَمْتَنِعُ صَاحِبُهُ مِنْ أَنْ يَصْنَعَ ذَلِكَ إِلَى غَيْرِهِ» آنان وقتی کسی در حقشان نیکی کند، کفران می‌کنند، به همین دلیل نیکوکاران از نیکوکاری در حق دیگران خودداری می‌کنند.[1]

صحبت از نعمت

امام کاظم 7: صحبت کردن درباره نعمت‌های الهی نوعی شکر و سپاسگزاری و ترک آن کفران نعمت است فَارْتَبِطُوا نِعَمَ رَبِّكُمْ تَعَالَى بِالشُّكْر ؛ پس نعمت‌های پروردگارتان را به شکر پیوند بزنید.[2]

حالم خوب است

امام کاظم 7: تب یک روز ات به کفاره‌ی شصت سال است به‌شرط آنکه آن را بپذیرد. گفته شد: پذیرش آن چیست؟ امام 7 فرمود: «أَنْ يَحْمَدَ اللَّهَ وَ يَشْكُرَهُ وَ يَشْكُوَ إِلَيْهِ وَ لَا يَشْكُوَهُ» اینکه خدا را بستاید و شکر کند؛ به خدا شکایت کند و از او شکوه نکند و آنگاه‌که حالش را پرسیدند بگوید: «خَيْراً» خوب است.[3]

[1]. کافی، ج 4، ص 33.

[2]. مهج الدعوات، ص 218.

[3]. مستدرک الوسائل، ج 2، ص 69