امپراطورى خود، به آزادى عقيده دينى و عبادت معتقد بود. اين، خود مى‌رساند كه كورش از نخستين اصل حكومت بر مردم آگاهى داشت و مى‌دانست كه دين از دولت نيرومندتر است. به همين جهت است كه وى شهرها را غارت نمى‌كرد و معابد را ويران نمى‌ساخت، بلكه نسبت به خدايان مغلوب، به چشم احترام مى‌نگريست و براى نگهدارى پرستشگاه‌ها و آرامگاه‌هاى خدايان، كمك‌هاى مالى نيز مى‌كرد.[1]

اعلاميه حقوق بشر كورش‌

كورش كبير پس از ورود به شهر پر شكوه باستانى بابل، در سال 538 پيش از ميلاد، براى آزادى ملل گوناگون از اسارت بابلى‌ها، فرمانى صادر كرد كه به موجب آن، بالغ بر چهل هزار نفر از قيد اسارت بابلى‌ها آزاد شدند و به سرزمين خود بازگشتند. متن بابلى اين فرمان- كه 25 قرن پيش صادر شده است- در سال 1879 ميلادى، در حفارى بابل كشف شد و اكنون در موزه بريتانيا در لندن نگهدارى مى‌شود. اين فرمان از نظر اهميت موضوع و تفويض حقوق اجتماعى و آزادى به ملل تابعه در آن عصر، چنان داراى اهميت مى‌باشد كه در محافل حقوق‌دانان جهان، نخستين منشور آزادى تلقى شده است. اين فرمان بر سطح اسطوانه‌اى از گل رس در 45 سطر حك شده و معروف به اعلاميه كورش و به شرح ذيل مى‌باشد:

منم كورش، شاه جهان، شاه بزرگ، شاه نيرومند، شاه بابل، شاه سرزمين سومر و آكد، شاه چهارگوشه جهان، پسر كمبوجيه شاه بزرگ، شاه انشان (خوزستان و ايلام)، نواده كورش، شاه بزرگ، شاه انشان، نسل «چيش پيش»، شاه بزرگ، شاه انشان، از دودمان سلطنتى جاويدان كه بعل‌

[1] . تاريخ تمدن، ج 1، ص 406 و 407.