يأجوج و مأجوج، مغول و تاتار است. آنان منطقه شمالى آسيا را اشغال كرده بودند و سرزمين آنان از تبت و چين تا اقيانوس منجمد شمالى ادامه داشت و از غرب، به بخش‌هاى مجاور تركستان منتهى مى‌شد.[1]

واژه «تَتر»- كه تاتار و تتار نيز نوشته مى‌شود- نام مردمانى است كه در هر دوره به گروهى خاص اطلاق مى‌شده است. در نوشته‌هاى اورخونى تركى- كه تاريخ آن به قرن هشتم بر مى‌گردد- به دو طايفه از قبايل تاتار اشاره شده است: «تاتار سى‌ام» و «تاتار نهم»، اما تامسون(Thomson) معتقد است كه تاتار نامى است كه اكنون نيز بر مغول يا فرقه‌هايى از آنان اطلاق مى‌شود و مقصود از آن، تركان نيستند. تاتارها تقريباً در جنوب غربى درياچه «بيكال» تا «كرولين»[2] زندگى مى‌كردند. آنها هنگام برپايى امپراتورى «قره خِطائى»[3] ترك‌ها را از مغولستان بيرون راندند تا مغول‌ها جايگزين آنان شوند. برخى از خانواده‌هاى تاتار نيز با قبايل ترك همراه شدند و از مغولستان به سمت مغرب و آسياى ميانه مهاجرت كردند.

در اخبارِ جنگ‌هاى مغول- كه در قرن هفتم هجرى (سيزدهم ميلادى) واقع شد- آمده است كه جنگجويان در چين، جهان اسلام، روسيه و غرب اروپا به نام تاتار شناخته مى‌شدند كه در زبان چينى، «تاتا» تلفظ مى‌شود.

ابن اثير (متولد 630 ه. ق) نام تاتار را بر پيشينيان «چنگيزخان» اطلاق كرده است. آنان گونه پرجمعيتى از ترك بودند و در كوه‌هاى طمغاچ، در حوالى چين‌

[1] . الجواهر فى تفسير القرآن الكريم، ج 9، ص 203 و 204.

[2] . همان نهر كورا در قفقاز است كه به درياى قزوين مى‌ريزد.

[3] . اين نام را منابع اسلامى از قرن يازدهم ميلادى بر مردمان مغولى چين اطلاق كرده‌اند. رهبر آنان« آپااوكى» دودمان چينى« لياد» را پايه‌گذارى كرد. آنان مجبور شدند در سال 1125 م چين را ترك كنند. در نتيجه با دولت‌هاى اسلامى مجاور برخورد كردند و ايلخانيان مانع راه آنان شدند.