حجاب‌

حجاب زن در اسلام، جايگاه رفيعى دارد كه او را از ابتذال مصون داشته، كرامتش را از افتادن در مسير انحطاط پاس مى‌دارد. زن انسانى والا و محترم است كه عزت و شرافتى ديرينه و اصيل دارد و عزت و شرافتش عارضى و نوپيدا نيست. الزام زن به حجاب نيز تنها در راستاى پاسداشت شرافت و عزت اوست.[1] او هرگز رها نمى‌شود تا هواپرستان و خودخواهان وى را با خود به اين سو و آن سو بكشانند.

افزون بر اين، اسلام در پى ساختن جامعه‌اى پاك است كه هر دم، دست‌خوش طغيان و فوران گرايش‌ها و انگيزه‌هاى جسمى و جنسى نگردد؛ تحريك‌هايى كه پيوسته، تا شهوت‌پرستى بى‌پايان و سيرى‌ناپذير ادامه دارد. نگاه‌هاى دزدانه، كارهاى شهوت‌انگيز، جلوه‌هاى نمايان و تن‌هاى برهنه، ثمره‌اى جز تحريك حالت جنون‌آميز حيوانى مرد و فلج ساختن سلسله اعصاب و اراده او ندارند. نتيجه آن نيز لجام گسيختگى بى‌حد و مرز اجتماعى يا بيمارى‌هاى عصبى و عقده‌هاى روانى سركوب شده- كه به شكنجه و آزار شبيه‌تر است- خواهد بود.

يكى از راه‌كارهاى اسلام براى پديد آوردن جامعه‌اى سالم و پاك، جلوگيرى از اين شهوت‌انگيز شدن و سالم نگه داشتن غريزه طبيعى نهفته در ژرفاى وجود زن و مرد و هدايت آن در مسير درست و آرام آن است.

امام رضا عليه السلام در پاسخ به پرسش‌هاى محمد بن سنان مى‌نويسد:

نگاه به موهاى زنان شوهردار و زنان ديگر حرام است؛ زيرا مردان را تحريك مى‌كند، آن گاه به كارهاى پليد و ناروا و نازيبا مى‌انجامد.[2] سيد قطب مى‌نويسد:

شايع شده است كه نگاه آزادانه، گفت و گوهاى بى‌قيد و بند،

[1] . چنان‌كه بنا بر روايات، نگاه به موى زنان اهل ذمه جايز است؛ زيرا احترامى ندارند. بنگريد به: وسائل‌الشيعه، ج 20، ص 205.

[2] . همان، ص 193 و 194.