هركه اين الگو را واگذارد، پيرو پيامبر اسلام نخواهد بود: «قُلْ إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ»[1].

بهترين شما، كسانى‌اند كه براى همسرانشان، بهترين هستند و پيامبر براى همسران خود، برترين مردم بود.

بدانيد هركه همسر خود را بزند يا سيلى بر او بنوازد، خود براى كتك و سيلى خوردن شايسته‌تر است و از نيكان امت نيست و چه بسا، از بدان ايشان باشد؛ پناه بر خدا.

دليل اين مطلب آن است كه گاه، رفتار زن از روى غلبه احساس مى‌باشد؛ چرا كه او زود به هيجان مى‌آيد، اما مرد چرا بايد عنان خود را با احساساتى زودگذر رها كند و تسليم خردورزى نباشد، پس او براى تنبيه و تأديب سزاوارتر است. به هر حال، چنين كسى از برگزيدگان امت- كه با روش والاى اسلامى، تربيت يافته‌اند- نخواهد بود.

در نتيجه، ظاهر بى‌قيد و شرط آيه به روش تمهيدى، نسخ شده است و ناسخِ آن، سفارش‌هاى اكيد درباره زن، جانبدارى و پاسدارى از كرامت وى و ممنوعيت زدن او با همه شيوه‌هاست؛ جز شيوه‌اى كه در واقع، زدن نيست، بلكه به توجه و علاقمندى شبيه‌تر است تا زدن دردآور. نيز پيامبر و بزرگان امت- كه همواره به پيروى از ايشان دستور داده شده‌ايم- چنين كرده‌اند.

بنابراين استناد به ظاهر آيه، عمل به ظاهرى منسوخ و مخالفت آشكار با نهى پيامبر و سفارش‌هاى رسا و گوياى آن حضرت و امامان معصوم است.

[1] . آل عمران، 31:« بگو:" اگر خدا را دوست داريد، از من پيروى كنيد تا خدا دوستتان بدارد ..."».