برايند اين همه روايات فراوان چنين مى‌شود:

زن ارزش انسانى والايى دارد و مرد بايد آن را پاس بدارد و خوار و رسوايش نسازد و با او نيكو رفتار كند و خود را شريك و همراه او در اداره امور زندگى بداند؛ مسئوليت‌ها را عادلانه تقسيم كند و او را بر كارى مجبور نكند؛ از او خاطرخواهى و جانبدارى كند و با نرمى و مدارا، با او هم‌زيستى كند؛ چرا كه او گل است و نه قهرمان؛ اگر از او لغزشى ديد، بر آن چشم بپوشد و اگر ناسازگارى و ستيز از او احساس كرد، با او نيكو مدارا كند تا خاطر نازك و زودرنج او را به دست آورد؛ درشتى و تندى با او نكند كه ايشان در برابر شوهر، خاضع‌اند.

پس بر ايشان دل‌سوز باشيد و دل‌هايشان را پاك بخواهيد تا با شما و در كنار شما باشند؛ اكراهشان نكنيد و بر سر خشمشان مياوريد؛ چنان كه در روايت پيامبر گذشت. در هر حال، با ايشان مدارا كنيد و با آنها نيكو سخن بگوييد تا نيكو عمل كنند؛ چنان كه در سخن امام امير مؤمنان عليه السلام گذشت. هركه همسرى برمى‌گزيند، بايد گرامى‌اش بدارد كه او لعبتى است؛ هركه بر گرفتش، مباد كه تباهش سازد؛ چنان كه امام صادق عليه السلام فرمود.

اما زدن به كلى منع شده است؛ مگر آن كه دردآور و موجب عيب نباشد و بهتر است كه تأديب با سخت‌گيرى در نفقه باشد، نه زدن با دست يا چوب‌دستى. البته سزاوارتر از اين، ترك زدن است؛ به پيروى از پيامبر اكرم و امامان معصوم- درود بر ايشان- كه خداوند مى‌فرمايد:

«لَقَدْ كانَ لَكُمْ فِي رَسُولِ اللَّهِ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ لِمَنْ كانَ يَرْجُوا اللَّهَ وَ الْيَوْمَ الْآخِرَ وَ ذَكَرَ اللَّهَ كَثِيراً»[1]؛ همانا پيامبر براى شما الگويى نيكوست؛ براى آن كس كه به خدا و روز واپسين اميد دارد و خدا را بسيار ياد مى‌كند.

[1] . احزاب، 21.