در جامع الاخبار صدوق از پيامبر صلى الله عليه و آله نقل شده است:

در شگفتم از كسى كه همسر خود را مى‌زند؛ حال آن كه خود به زدن شايسته‌تر است. زنان خود را با چوب نزنيد كه قصاص دارد، ولى با سخت‌گيرى در خوراك و پوشاك، آنان را بزنيد تا در دنيا و آخرت آسوده باشيد.

در حديث ديگرى فرمود:

سفارش مرا درباره زنان پاس بداريد تا از سختى حساب‌رسى رهايى يابيد. هركه سفارش مرا پاس ندارد، چه سخت است وضع او در پيشگاه خداوند.[1] اين حديث صراحت دارد كه منظور از زدن در آيه، تأديب است، ولى نه با چوب‌دستى و تازيانه- چنان كه با چهارپايان رفتار مى‌شود- بلكه با ايجاد محدوديت در خوراك و پوشاك و مانند اينها. اين روش براى تعديل زندگى مناسب‌تر است.

ثانياً: نهى و منع از زدن زنان به قدرى [در آموزه‌هاى دينى‌] تأكيد شده است كه تخلف كننده از دايره نيكان امت بيرون شمرده شده، جزو اشرار امت قلمداد شده است؛ چنان كه در حديث آمده است:

زنان بسيارى از همسران اصحاب پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم پيرامون خانه‌هاى خانواده پيامبر گرد آمدند و از همسرانشان شكايت كردند كه زدن آنان را مجاز مى‌دانند. پيامبر فرمود: «اينان نيكان شما نيستند.»[2] ابن سعد و بيهقى از ام كلثوم، دختر ابوبكر نقل كرده‌اند:

مردان از زدن همسران نهى شدند. آن گاه زنان از آنان به پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم‌

[1] . بحار الانوار، ج 100، ص 249، به نقل از جامع الاخبار، ص 157 و 158.

[2] . الدر المنثور، ج 2، ص 523.