قتاده مى‌گويد:

زدن غير مبرّح آن است كه ناگوار و معيوب كننده نباشد.[1] به همين دليل شيخ ابوجعفر طوسى مى‌گويد:

اما زدن، بى‌هيچ اختلافى در آن، بايد غير مبرّح باشد. امام باقر عليه السلام فرمود: «بايد با چوب مسواك باشد.»[2] قاضى ابن برّاج طرابلسى (م 481) مى‌نويسد:

اما زدن در آيه، زدنِ تأديبى است؛ چنان كه كودكان را به سبب كار اشتباهشان، مى‌زنند. نبايد زدنِ مُبرّح‌[3] يا مُزمن‌[4] يا مُدمى‌[5] باشد و بايد بر جاهاى مختلف بدن تقسيم و از صورت پرهيز شود. اگر هم مى‌زند، بايد با چوب مسواك باشد. برخى از فقهاى عامه نيز گفته‌اند كه با دستمال پيچيده شده يا دِرّه‌[6] باشد، نه با چوب يا تازيانه.[7] همو در جاى ديگر مى‌گويد:

اگر زن بر مرد نشوز كرد (از حقوق زناشويى سرباز زد) مرد مى‌تواند در بستر و در سخن گفتن، از زن دورى كند و او را بزند؛ نه بسان اجراى حد و نه زدن دردآور. نيز بايد از زدن بر صورتش بپرهيزد و سخن گفتن با او را بيش از سه روز ترك نكند.[8] در فقه الرضا آمده است:

زدن [بايد] با مسواك و مانند آن، به ملايمت و آرامى [باشد].[9]

[1] . تفسير طبرى، ج 5، ص 44 و الدر المنثور، ج 2، ص 522.

[2] . تفسير التبيان، ج 3، ص 191.

[3] . سخت و دردآور.

[4] . معيوب كننده و ناقص كننده.

[5] . زدنى كه موجب پيدا شدن خون بر سطح پوست شود؛ حتى به صورت خراشيدگى.

[6] . درّه نوعى تازيانه پارچه‌اى است كه دردآور نمى‌باشد و مانند دستمال پيچيده شده است.

[7] . المهذب، ج 2، ص 264.

[8] . همان، ص 231.

[9] . بحار الانوار، ج 101، ص 58.