عبارت‌ «ضَلُّوا عَنَّا»؛ يعنى از نزد ما رفتند و ايشان را از دست داديم، پس نمى‌توانند عذاب را از ما بازدارند و پرستش‌هايمان تباه شده است.[1] آيه‌ «لا يَضِلُّ رَبِّي» نيز بدين معناست كه خداى من چيزى را از دست نمى‌دهد و چيزى از او غايب نمى‌شود.[2] راغب اصفهانى نيز «ضلال» را در آيه مورد بحث‌[3]، به معناى فراموشى تفسير كرده است.

زن در ساحَت قضاوت‌

قضاوت يك منصب رسمى براى حل مخاصمات در نظام قضايى اسلام مى‌باشد كه بسيار خطير و مسئوليتى بزرگ است، از اين رو تصدى اين منصب شايسته زن- كه بسيار واكنش‌پذير است- نيست؛ همانند ديگر مسئوليت‌هاى خطير مربوط به ولايت عامه كه ويژه ولى امر مسلمانان است.

فقها در اين سخن اتفاق نظر دارند كه قضاوت از شؤون ولايت كبراى امام المسلمين است‌[4] و در قانون اسلام، مسئوليتى كه از جمله اين شؤون باشد، قابل واگذارى به زن نيست و او نمى‌تواند بار گران آن را بر دوش كشد. پيامبر صلى الله عليه و آله كار قومى (فارسيان آن روزگار)[5] كه حكمرانى‌شان را به زنى سپرده بودند، ناپسند شمرد و ايشان را به نارستگارى بيم داده، فرمود: «لن يفلح قوم ولّوا أمرهم امرأة.»[6]

[1] . مجمع البيان، ج 4، ص 416.

[2] . همان، ج 7، ص 13.

[3] . آيه 282 سوره بقره.

[4] . شهيد، ابوعبداللَّه محمد بن مكى عاملى گويد:« قضاوت، ولايتى است شرعى از جانب امام معصوم درداورى بين عامه مردم.» بنگريد به: الدروس الشرعيه، ص 168.

[5] . زمانى كه زمام امور را به پوراندخت، فرزند خسرو پرويز سپرده بودند.

[6] . سنن بيهقى، ج 10، ص 118 ومسند احمد، ج 5، ص 38، 43، 47 و 51.