مى‌شود. اين نوع سحر با دود و دم و دعا و طلسم صورت مى‌پذيرد و بازار بسيار گرمى در محيطهاى فرهنگى پايين دست، به ويژه در ميان پيرزنان و ساده‌انديشان دارد.

4. خيال‌پردازى و چشم‌بندى كه مبتنى بر خطاى ديد و انحراف ذهن است و جادوگران و شعبده‌بازان از آن استفاده مى‌كنند.

5. جادوگرى با ابزار صنعتى و تركيب آنها و ساختن شكل‌هاى هندسى‌اى كه تعجب و خنده و شادى حاضران را در پى دارد. اين نوع سحر در واقع، بازى‌ها و سرگرمى‌هايى بر اساس قوانين رياضى و هندسى است و در جُنگ‌هاى شادى رايج است.

6. يارى جستن از خواص دارويى گياهان و مواد مخدر كه ذهن را كُند سازد يا عقل را بزدايد و ...

7. فريفتن دل: در اين روش جادوگر با يافتن فرد ساده و ناآگاه، به او تلقين مى‌كند كه اسم اعظم را مى‌داند و جن را در خدمت خويش دارد. انسان‌هاى ضعيف النفس نيز او را تصديق كرده، دل بدو مى‌سپارند. چه بسا، جادوگر سطح انديشه وى را پايين آورده، هرچه مى‌خواهد به او القا مى‌كند. اين تأثيرپذيرى‌هاى روانى در ميان اهل شعبده و تزوير و روان‌گردانان، بسيار شايع است.

8. تلاش براى سخن‌چينى و زبان بازى از راه‌هاى پنهانى و دقيق و ايجاد محبت، كينه، رابطه يا اختلاف ميان دو زوج يا دو دوست كه نمونه‌هاى آن فراوان است.[1] اينك با روشن شدن انواع شناخته شده سحر نزد عرب و ديگر اقوام نسل‌هاى گذشته و امروز، در مى‌يابيم كه هيچ يك از انواع سحر واقعيتى به معناى تأثير خارق‌

[1] . تفسير كبير، ج 3، ص 206- 213.