طاق‌شكن را احساس نمى‌كنند و در سايه نسيم وزان و نعيم فراوان، آسوده و خرّم‌اند.

«وَ دانِيَةً عَلَيْهِمْ ظِلالُها»[1]؛ درختانى با شاخه‌هاى آويخته كه گرداگرد ايشان، چون سراپرده خيمه‌ها، چترى از سايه افكنده است.

«وَ ذُلِّلَتْ قُطُوفُها تَذْلِيلًا»[2]؛ ميوه‌هايى در دست‌رس همگان كه به آسانى، مى‌توان چيد.

«وَ نَعْمَةٍ كانُوا فِيها فاكِهِينَ»[3]؛ نعمت‌هايى كه از آن بهره مى‌برند و خوش مى‌گذرانند.

لذت‌بخش‌ترين و خوش‌ترين مكان گردش و تفريح، جايى است كه كنار جوى‌ها و سرچشمه‌ها باشد؛ چنان كه قرآن مى‌گويد:

«عَيْناً يَشْرَبُ بِها عِبادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَها تَفْجِيراً»[4]؛ چشمه‌اى كه بندگان خدا از آن مى‌نوشند و [به دل خواه خويش‌] جارى‌اش مى‌سازند.

«تَجْرِي مِنْ تَحْتِهِمُ الْأَنْهارُ فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ»[5]؛ از زير [پاى‌] آنان، نهرها روان خواهد بود.

آرى، جلوه‌ها و چشم اندازهايى از اين دست، باب طبع همگان است و هركه در هر سرزمين، مشرق يا مغرب و آباد يا ويران، ديده يا ناديده آن را مى‌طلبد؛ نه تنها جان‌هاى رنجور و تفتيده. كاخ‌هاى سر به فلك كشيده و ييلاق‌هاى خرّم در كنار درياها و رودها، در جاى جاى زمين- كه متنعمان و ناز پروردگان بدان سو، آمد و شد مى‌كنند- دليل اشتياق همگانى انسان‌ها، در همه جاى زمين، به نقاط خوش آب و هواست؛ كه ويژه برخى از ملت‌ها و قوميت‌ها يا خصوص قوم عرب نيست.

[1] . انسان، 14.

[2] . انسان، 14.

[3] . دخان، 27.

[4] . انسان، 6.

[5] . يونس، 9.