عباس در تفسير آيه شريفه‌ «إِنَّا أَنْشَأْناهُنَّ إِنْشاءً. فَجَعَلْناهُنَّ أَبْكاراً»[1] مى‌گويد:

اين آيه درباره زنان انسى است كه خداوند آنها را در بهشت، به حورى تبديل مى‌كند.[2] خداوند مى‌فرمايد:

«جَنَّاتُ عَدْنٍ يَدْخُلُونَها وَ مَنْ صَلَحَ مِنْ آبائِهِمْ وَ أَزْواجِهِمْ وَ ذُرِّيَّاتِهِمْ»[3]؛ بهشت‌هاى عدن كه آنان با پدرانشان و همسرانشان و فرزندانشان كه درست‌كارند، در آن داخل مى‌شوند.

«ادْخُلُوا الْجَنَّةَ أَنْتُمْ وَ أَزْواجُكُمْ تُحْبَرُونَ»[4]؛ شما با همسرانتان، شادمانه داخل بهشت شويد.

سخن از چگونگى و سنخيت نعمت‌هاى اخروى، مجال گسترده‌ترى مى‌طلبد.

درخت و جويبار

زيبايى و خرّمى سايه درختان و جوى‌هاى روان، تنها براى صحراگردان و باديه‌نشينان جذابيت ندارد، بلكه براى همگان، حتى ساكنان سرزمين‌هاى سرسبز و دره‌ها و جلگه‌هاى حاصل‌خيز، دل‌انگيز است. مردم در همه نقاط زمين، به گردشگاه‌ها مى‌روند تا كنار آب و زير سايه درختان، لختى بياسايند. قرآن نيز از اين دست توصيف‌ها، فراوان دارد؛ مانند:

«مُتَّكِئِينَ فِيها عَلَى الْأَرائِكِ»[5]؛ بر تخت‌هاى باشكوه و پر جلوه تكيه مى‌زنند.

«لا يَرَوْنَ فِيها شَمْساً وَ لا زَمْهَرِيراً»[6]؛ گزندگى گرماى شديد و سوز سرماى‌

[1] . واقعه، 35 و 36.

[2] . مجمع البيان، ج 9، ص 219.

[3] . رعد، 23.

[4] . زخرف، 70.

[5] . انسان، 13.

[6] . انسان، 13.