گويند؛ زيرا جامه‌ها را سفيد و پاك كرده، شوخ (چركى) از آنها بر مى‌گيرد. عبارت «حوّر الثوب» به معناى «جامه را شست و برق انداخت» است. حوارى ناميدن ياران مسيح عليه السلام نيز به دليل پاك و خالص بودنِ آنهاست. «احورى» نيز به معناى سفيد و لطيف است.

بنابراين حوراء به معناى زن سفيد رنگ است كه چشمانى درخشنده و بس سفيد دارد. اگر حدقه چشمان چنين زنى سياه باشد، درخشندگى چشمانش دو چندان خواهد شد؛ اگر آبى هم باشد، درخشندگى خواهد داشت.

پس زيبايى اين وصف در سفيدى پيرامون حدقه چشم است كه با سفيدى رنگ بدن تركيب مى‌شود و در هر كس، مايه زيبايى است؛ از جمله كسى كه چشمان درشت نيز دارد.

اما منظور از چشم كبودى- كه در آيه، مجرمان و گناه‌كاران محشر بدان توصيف شده‌اند- كورى و كم‌سويى چشم از شدت تشنگى است كه با نگاه تيره و تار و دودآلود همراه است. مجرمان به دليل تشنگى شديد، همه چيز را تيره و تار و كبود مى‌بينند؛ نه آن كه چشمانشان كبود رنگ باشد.

فرّاء گويد:

مراد آيه، اين است كه تشنه، محشور مى‌شوند. برخى نيز آن را به معناى كورى گرفته‌اند.[1]

ازهرى گويد:

آثار عطش چونان كبودى، در چشم ظاهر مى‌شود؛ چنان كه در آيه ديگر فرمود: «وَ نَسُوقُ الْمُجْرِمِينَ إِلى‌ جَهَنَّمَ وِرْداً»[2].[3]

[1] . معانى القرآن، ج 2، ص 191.

[2] . مريم، 86:« و مجرمان را با حال تشنگى، به سوى دوزخ مى‌رانيم.»

[3] . مجمع البيان، ج 7، ص 29.