داشته باشد؛ چرا كه بسى دور است كه قرآن چيزى را بپذيرد كه دانش تجربى آن را نمى‌پذيرد و چه بسا، انكار نيز مى‌كند. طرفداران اين ديدگاه معتقدند كه اين همراهى ظاهرى با قوم، از شأن قرآن نمى‌كاهد؛ چنان كه سخنان قرآن درباره سحر و چشم زخم نيز تعابيرى نمادين است، نه واقعى و حقيقى.

گفته‌اند: در باب قانون هيأت بطلميوسى و طب جالينوسى نيز چنين تأثيرپذيرى در قرآن ديده مى‌شود؛ در حالى‌كه اين دو نظريه در دانش جديد ابطال شده است.

در پاسخ اين گروه بايد گفت: سخن قرآن درباره وجود جن در كنار انسان و اشتراك آنها در آفرينش و تكليف و آغاز و انجام، شبهه‌ناپذير است و هيچ مسلمان معتقد به وحيانيت قرآن، در آن ترديد نتواند كرد؛ چه اين كه در پس اين عالم شهود، موجوداتى ملكوتى هستند كه فرشته نام دارند؛ چنان كه موجوداتى فروتر، به نام جن نيز وجود دارند. قرآن به صراحت اين مسئله را اعلام كرده و جاى چون و چرا و ترديد و تأويل در آن نگذاشته است:

«وَ خَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مارِجٍ مِنْ نارٍ»[1]؛ «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ»[2].

نيز از برخى آيات بر مى‌آيد كه جن پيش از انسان آفريده شده است؛ زيرا ابليس از جنيان بود[3] و پس از آفرينش آدم از گل، فرمان يافت كه همراه با فرشتگان، بر او سجده كند، اما نپذيرفت و تكبر ورزيد و از كافران بود.[4]

دانش تجربى نيز در اين ميدان مجالى ندارد؛ چرا كه قلمرو حاكميتش، تنها جهان محسوسات است؛ بى آن كه دستى به آن سوى پرده غيب داشته باشد؛ بنابراين چگونه مى‌تواند درباره چيزى كه خارج از حوزه حاكميت اوست، نفى و اثباتى داشته باشد يا موضعى بگيرد؟

[1] . رحمان، 15.

[2] . ذاريات، 56.

[3] . كهف، 50.

[4] . بقره، 34.