خرافات دورافتاده جاهلى‌

گفته‌اند: خرافاتى دورافتاده از جاهليت وجود دارد كه در قرآن، هم نوا با فرهنگ زمانه و تحت‌تأثير آن ديده مى‌شود؛ خرافاتى كه نمى‌توان آنها را سخن خداى دانا و آگاه دانست. از اين جمله، سخن از جن، جادو، چشم زخم و جن‌زدگى است.

اين اتهام ظالمانه از بدفهمى، كج‌انديشى و اشتباه در برداشت از تعبيرهاى استوار قرآن است.

جن حقيقتى پابرجاست كه جاى انكار ندارد و سرآغاز اثبات اين حقيقت در گذشته‌هاى نه چندان دور است. نمى‌توان هرچيز غير قابل درك حسى و ظاهرى را محكوم به نيستى و انكار دانست؛ چرا كه حواس ظاهرى، تنها معيار پذيرش و رد نيست- چنان كه پيش از اين اشاره شد- و علم بشرى هرگز، اين معيار بى‌اساس را نپذيرفته است. بسيارى از واقعيت‌هاى غيرقابل حس هستند كه به حكم ضمير خودآگاه و به دليل خرد استوار، اثبات پذيرند.

سِحر را قرآن هرگز باور نداشته است، بلكه امكان وقوع آن را، به معناى تأثير در وارونه كردن حقايق، رد مى‌كند. قرآن، سحر را تنها شعبده و فريب و وسوسه‌هاى پليد مى‌داند.

قرآن از چشم زخم يادى نكرده است؛ خواه حقيقت داشته باشد يا نه. همين گونه است جن‌زدگى و مانند آن؛ كه به تفصيل خواهد آمد.

جن در تعابير قرآن‌[1]

بسى شگفت كه برخى از نويسندگان اسلامى يافته‌هاى مستشرقان بيگانه را بر زبان مى‌رانند و تعابير قرآن در باب جن را وام گرفته از عرب مى‌دانند. اين وام گرفتن براى هم‌نوايى و همراهى با عرب، در مقام جدل است؛ نه آن كه قرآن باور راستين به جن‌

[1] . تعبير جن 22 بار، جانّ( جمع جن) هفت بار و جنّة پنج بار در قرآن آمده است.