«ما كانَ عَلَى النَّبِيِّ مِنْ حَرَجٍ فِيما فَرَضَ اللَّهُ لَهُ سُنَّةَ اللَّهِ فِي الَّذِينَ خَلَوْا مِنْ قَبْلُ وَ كانَ أَمْرُ اللَّهِ قَدَراً مَقْدُوراً. الَّذِينَ يُبَلِّغُونَ رِسالاتِ اللَّهِ وَ يَخْشَوْنَهُ وَ لا يَخْشَوْنَ أَحَداً إِلَّا اللَّهَ وَ كَفى‌ بِاللَّهِ حَسِيباً. ما كانَ مُحَمَّدٌ أَبا أَحَدٍ مِنْ رِجالِكُمْ وَ لكِنْ رَسُولَ اللَّهِ وَ خاتَمَ النَّبِيِّينَ وَ كانَ اللَّهُ بِكُلِّ شَيْ‌ءٍ عَلِيماً»[1]؛

بر پيامبر در آن‌چه خدا براى او فرض كرده است، گناهى نيست. [اين‌] سنت خداست كه از ديرباز در ميان گذشتگان [معمول‌] بوده و فرمان خدا همواره به اندازه مقرر است. همان كسانى كه پيام‌هاى خدا را ابلاغ مى‌كنند و از او مى‌ترسند و از هيچ كس، جز خدا، بيم ندارند و خدا براى حساب‌رسى كفايت مى‌كند. محمد پدر هيچ يك از مردان شما نيست، ولى فرستاده خدا و خاتم پيامبران است. خدا همواره بر هر چيزى داناست.

دو نكته‌

1. آن‌چه پيامبر در دل خود پنهان مى‌كرد و خدا آشكارش كرد، اطلاع وى از سرانجام كار و به جدايى انجاميدن اين رابطه ازدواج بود؛ تا زمينه تحقق حكمت ديگرى كه خداى تعالى براى تحكيم قانون خود در زمين در نظر گرفته بود، فراهم شود.

2. ترس پيامبر از اين بود كه فتنه جاهليت كهن برخيزد و عرب‌ها نقض عادت‌هاى موروثى خود را يكى پس از ديگرى برنتابند؛ چرا كه اين قانون الهى ضربه تمام‌كننده‌اى بر آداب و رسوم نياكانشان بود. خداوند متعال به او اطمينان و وعده داد كه آيين و حاكميت او بر هر راه و رسم مخالف، چيره خواهد گشت و موانع را از سر راه برخواهد داشت:

[1] . احزاب، 38- 40.