بقيه را مكى دانسته‌اند. اختلاف درباره اين سوره بسيار است، ولى ما آن را تماما مدنى مى‌دانيم.

درباره شأن نزول آيه‌هاى: «يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ يَخافُونَ يَوْماً كانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيراً، وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‌ حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً، إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً، إِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً. فَوَقاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذلِكَ الْيَوْمِ وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً، وَ جَزاهُمْ بِما صَبَرُوا جَنَّةً وَ حَرِيراً ...»[1]. گفته‌اند كه حسنين بيمار شده بودند. پيامبر گرامى و گروهى از بزرگان عرب به عيادت آنان آمدند و به مولى امير مؤمنان پيشنهاد كردند: چنانچه براى شفاى فرزندانت نذر كنى خداوند شفاى عاجل مرحمت خواهد فرمود. حضرت اين پيشنهاد را پذيرفت و سه روز روزه نذر كرد.

آن‌گاه كه حسنين شفا يافتند در صدد اداى نذر برآمد. قرص‌هاى نانى براى افطار تهيه كرد، روز اول هنگام افطار مسكينى در خانه را زد و تقاضاى كمك كرد. حضرت نان‌هاى تهيه شده را به او داد. روز دوم نيز يتيمى آمد و نان تهيه شده را دريافت كرد.

روز سوم اسيرى آمد و نان‌ها به او داده شد.

حضرت در اين سه روز خود با اندك نان خشك و كمى آب افطار كرد. طبرسى در اين زمينه روايات بسيارى از طرق اهل سنت و اهل بيت عصمت عليهم السّلام گرد آورده و تقريبا آن‌ها را مورد اتفاق اهل تفسير دانسته است. آن‌گاه براى اثبات مدنى بودن تمام سوره، روايات ترتيب نزول را- كه سوره دهر جزء سوره‌هاى مدنى به شمار رفته- با سندهاى معتبر آورده است‌[2]. ولى كسانى مانند عبد اللّه بن زبير كه مايل نبودند اين فضيلت به اهل بيت عليهم السّلام اختصاص يابد اصرار داشتند كه اين سوره را كاملا مكى معرفى كنند[3]. غافل از آن كه در مكه اسيرى وجود نداشت. مجاهد و قتاده از تابعين تصريح كرده‌اند كه سوره دهر تماما مدنى است، ولى ديگران تفصيل قايل شده‌اند[4].

سيد قطب، از نويسندگان معاصر به قرينه سياق، سوره را مكى دانسته است‌[5].

[1] انسان 76: 12- 7.

[2] ر. ك: تفسير طبرسى؛ ج 10، ص 406- 404. حاكم حسكانى؛ شواهد التنزيل؛ ص 315- 229.

[3] الدر المنثور؛ ج 6، ص 297.

[4] ر. ك: التمهيد؛ ج 1، ص 155- 154.

[5] في ظلال القرآن؛ ج 29. ص 215.