در قرآن كريم آمده: «فَإِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطانِ الرَّجِيمِ»[1]. «وَ إِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ جَعَلْنا بَيْنَكَ وَ بَيْنَ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ حِجاباً مَسْتُوراً»[2]. «وَ قُرْآناً فَرَقْناهُ لِتَقْرَأَهُ عَلَى النَّاسِ عَلى‌ مُكْثٍ وَ نَزَّلْناهُ تَنْزِيلًا»[3]. «سَنُقْرِئُكَ فَلا تَنْسى‌»[4]. «هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِهِ»[5]. «وَ أَنْ أَتْلُوَا الْقُرْآنَ ...»[6]. «وَ اتْلُ ما أُوحِيَ إِلَيْكَ مِنْ كِتابِ رَبِّكَ»[7]. آياتى كه تلاوت قرآن را به پيامبر نسبت مى‌دهند فراوان است.

علاوه، قرآن صريحا با عنوان «كلام اللّه» ياد شده: «وَ إِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِكِينَ اسْتَجارَكَ فَأَجِرْهُ حَتَّى يَسْمَعَ كَلامَ اللَّهِ»[8]. «يُرِيدُونَ أَنْ يُبَدِّلُوا كَلامَ اللَّهِ»[9]. و در احاديث تفسير به رأى آمده: «ما آمن بي من فسّر برأيه كلامي»[10] و در حديث ديگر آمده: «و هو كلام اللّه، و تأويله لا يشبه كلام البشر»[11].

اضافه بر آن اين كه خداوند مى‌فرمايد: قرآن را به زبان عربى فروفرستاديم، كاملا صراحت دارد كه ساختار لفظى آن نيز با دست وحى انجام گرفته است. در آيه سوره شعراء كه مستشكل به آن تمسّك جسته، صريحا به اين جهت عنايت دارد: «وَ إِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعالَمِينَ. نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ. عَلى‌ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ. بِلِسانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ»[12].

لذا جاى ترديد نيست كه قرآن در دو جهت لفظ و معنا ساختار وحيانى دارد، و صرفا كلام خدا است. هرگز در توان پيامبر نيست كه چنين سخن معجزه‌آسايى- كه بيشتر در جهت لفظ و نظم عبارت متمركز است- از خود بسازد. گستره آيات تحدّى و تعجيز، شامل پيامبر نيز مى‌شود، چنان چه اشارت رفت.

[1] نحل 16: 98.

[2] اسراء 17: 45.

[3] اسراء 17: 106.

[4] اعلى 87: 6.

[5] جمعه 62: 2.

[6] نمل 27: 92.

[7] كهف 18: 27.

[8] توبه 9: 6.

[9] فتح 48: 15.

[10] امالى صدوق، ط نجف، ص 6، مجلس 2.

[11] توحيد صدوق، ط بيروت، ص 264، باب 36.

[12] شعراء 26: 195- 192.