بود[1].

12. مالك بن انس گمان مى‌كرد كه بيش از يك‌چهارم از سوره برائت باقى نمانده است. او مى‌گويد: «اين سوره هم‌آورد سوره بقره بوده و از اول آن، مقدار زيادى افتاده است و بسم اللّه الرحمن الرحيم نيز جزء آيات ساقط شده است» در اين زمينه روايات بسيارى آورده‌اند كه همگى ناتوانى ذهن ناقل را مى‌رساند[2].

فاجعه كتاب الفرقان‌

متأسفانه مشكلى كه اين‌گونه روايات به بار آورده اين است كه عدّه‌اى آنان را باور داشته و ترتيب اثر داده‌اند. آنان معتقد شده‌اند كه بعد از رحلت پيامبر تا موقع خلافت عثمان كه يكسان كردن مصاحف انجام گرفت، آيه‌ها و سوره‌هايى از قرآن كم يا بر آن افزوده شده است و اين همان تحريف در قرآن است كه ضرورت دينى بر خلاف آن حكم مى‌كند.

يكى از كسانى كه تحت تأثير اين‌گونه باورهاى ناروا قرار گرفته محيى الدين ابن عربى (متوفاى 638)، صاحب كتاب «فتوحات مكيّه» است. او بر اين باور بوده كه قرآن دست‌خوش تحريف گرديده، چيزهايى از آن كم شده است. گويد: «اگر نبود افراد ضعيف دل كه زود مى‌لغزند و اعتقادشان متزلزل مى‌شود و حكمت چنين كارى را مجاز نمى‌شمرد هرآينه روشن مى‌كردم تمامى آنچه را كه از مصحف عثمان ساقط شده است ...»[3].

ولى از همه ناگوارتر، كتابى است به نام «الفرقان» كه در عصر اخير، به دست نويسنده مصرى، محمد محمد عبد اللطيف معروف به ابن الخطيب، از علماى معروف مصر، نوشته شده است. در اين كتاب اين باورهاى نادرست جمع‌آورى شده و بر آن‌ها صحّه گذاشته شده است و به صرف اين كه در صحاح سته آمده، صحيح دانسته شده است. اين كتاب در مصر، غوغايى برپاكرد و مردم عليه آن‌

[1] مسند احمد، ج 5، ص 132. الاتقان، ج 2، ص 72. صيانة القرآن من التحريف، ص 171- 170.

[2] الاتقان، ج 1، ص 184. المستدرك، ج 2، ص 331- 330. الدر المنثور، ج 3، ص 209.

[3] به نقل از شيخ عبد الوهاب شعرانى در كتاب« الكبريت الأحمر» كه در بيان آرا و عقايد شيخ اكبر نوشته و در حاشيه كتاب« اليواقيت و الجواهر»، ج 1، ص 139، چاپ شده است.( چاپ مصطفى البابى- مصر 1959 م).