ننمود ... ابن ابى داود اين مطلب را از ابن شهاب آورده است‌[1].

8. در مصحفى كه عايشه براى خود انتخاب كرده بود، زيادتى بود كه در ديگر مصحف‌ها وجود نداشت و آن عبارت چنين بود: «إنّ اللّه و ملائكته يصلّون على النبي يا أيّها الذين آمنوا صلّوا عليه و سلّموا تسليما و على الذين يصلّون الصفوف الأولى». حميده دختر ابى يونس، خدمت‌گزار عايشه، مى‌گويد: «البته اين تا موقعى بود كه عثمان مصحف‌ها را تغيير نداده بود»[2].

9. عايشه گمان مى‌كرد كه در قرآن آيه‌اى بوده است كه مقدار شيرخوارگى را كه موجب حرمت (رضعات محرّمه) مى‌شود تعيين مى‌كرد؛ ولى موقع اشتغال به دفن پيامبر صلّى اللّه عليه و آله گوسفندى وارد اتاق وى شده است و صفحاتى را كه مشتمل بر آيه رضعات بود جويده و خورده است! آن آيه ابتدا چنين بود: «عشر رضعات يحرّمن» ولى بعدا با آيه «خمس رضعات يحرّمن» نسخ شد. عايشه گويد: «موقع وفات پيامبر صلّى اللّه عليه و آله اين دو آيه، جزء آيات قرآن تلاوت مى‌گرديد»[3].

10. ابو موسى اشعرى، گمان مى‌برد در قرآن سوره‌اى وجود داشته معادل سوره برائت و سوره ديگرى معادل سوره‌هاى «مسبّحات»، كه اين سوره‌ها از قرآن ساقط شده و از بين رفته است. او مى‌گويد: فعلا يكى از آيات سوره معادل برائت را به ياد دارم: «لو كان لابن آدم واديان من مال لابتغى واديا ثالثا و لا يملأ جوف ابن آدم إلّا التراب». ابو موسى ظاهرا حديث وارد را با قرآن اشتباه گرفته است و نيز مى‌گويد: از سوره مفقودشده هم‌رديف مسبّحات آيه‌اى را به ياد دارم: «يا أيّها الذين آمنوا لم تقولون ما لا تفعلون فتكتب شهادة في أعناقكم فتسألون عنها يوم القيامة»[4]؛ ولى اين عبارت‌ها از احاديث قدسى است كه به گمان ابو موسى از قرآن است‌[5].

11. به صحابى جليل ابىّ بن كعب نسبت داده‌اند كه گفته است: «سوره احزاب كه فعلا داراى 73 آيه است، معادل سوره بقره بوده و حدود 286 آيه داشت». اين گفتار را به عايشه نيز نسبت داده‌اند كه شايد غرض او تحريك مردم عليه عثمان‌

[1] منتخب كنز العمال، در حاشيه مسند احمد، ج 2، ص 50.

[2] الاتقان، ج 3، ص 73.

[3] صحيح مسلم، ج 4، ص 167. دارمى، ج 2، ص 157. ابو داود، ج 1، ص 224.

[4] صحيح مسلم؛ ج 3، ص 120.

[5] ر. ك: مسند احمد، ج 5، ص 219.