هر دو جهت زيادت و نقص را منكرند. آنان مى‌گويند قرآن همچنان كه بر پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله نازل شده تاكنون دست نخورده است و از گزند تحريف، به طور مطلق، در امان بوده است، زيادت، نقص و تبديل و تغييرى در آن حاصل نشده است»[1].

علامه شيخ رحمت اللّه هندى دهلوى در كتاب نفيس خود «اظهار الحق»[2] به تفصيل در نزاهت و برائت شيعه از قول به تحريف سخن گفته است. مجموع گفتار او را در صيانة القرآن آورده‌ايم. همچنين استاد معاصر، محمد عبد اللّه درّاز در كتاب پرارج خود، «المدخل إلى القرآن الكريم»[3]، از شيعه دفاع نموده، ساحت آنان را از اين تهمت مبرّا دانسته است. استاد شيخ محمد محمد مدنى، رئيس دانشكده الهيات دانشگاه الازهر در «رسالة الاسلام»[4] به تفصيل و استشهاد فراوان از موضع شيعه دفاع كرده و به طور كلى اين نسبت را به شيعه نسبت ظالمانه گرفته است‌[5].

منشأ قول به تحريف‌

منشأ قول به تحريف، رواياتى است كه در كتب حديثى اهل سنت و شيعه آمده است، ظاهر آن روايات، به تحريف كتاب دلالت دارد و همواره علما و محققان شيعه و سنى در صدد چاره‌جويى اين‌گونه روايات بوده‌اند. اين روايات يا سندهاى ضعيف و فاقد اعتبار دارند يا دلالت‌هاى نارسا و قابل تأويل. در كتب اصولى و كلامى اين روايات به طور كلى مردود شناخته شده است. علامه شيخ محمد جواد بلاغى در مقدمه تفسير «آلاء الرحمن» مى‌گويد:

«در جمله رواياتى كه حاجى نورى در اين باره آورده است، رواياتى وجود دارد كه هرگز احتمال صدق آن‌ها نمى‌رود. برخى از نظر مفهوم اختلاف بسيار دارند و به تنافى و تعارض منتهى مى‌گردند. به علاوه سند بيشتر اين روايات به كسانى باز

[1] ر. ك: ابو الحسن علىّ بن اسماعيل اشعرى، مقالات الإسلاميين، ج 1، ص 120- 119. صيانة القرآن من التحريف، ص 81- 79.

[2] اظهار الحق، ج 2، ص 209- 206.

[3] المدخل إلى القرآن الكريم، ص 40- 39.

[4] رسالة الاسلام، شماره 44، ص 385- 382.

[5] ر. ك: صيانة القرآن من التحريف.