شرح وافيه (خطى).

سيد شرف الدين عاملى (متوفاى 1381)، الفصول المهمة، ص 163 و نيز در كتاب ردّيه خود بر مسايل موسى جار اللّه، ص 28.

سيد محسن امين عاملى (متوفاى 1371)، أعيان الشيعة، ج 1، ص 41.

علامه امينى شيخ عبد الحسين تبريزى، الغدير، ج 3، ص 101.

علامه طباطبايى (متوفاى 1402)، الميزان، ج 12، ص 137- 106.

امام خمينى قدس سرّه در كتاب «تهذيب الاصول»، ج 2، ص 165 و نيز در «انوار الهداية» شرح كفاية الاصول، ج 1، ص 245 كه با كمال حدّت و شدّت از موضع پاك بزرگان شيعه در اين باره دفاع نموده و از بى‌ارزشى گفته‌هاى حاجى نورى پرده برداشته است.

آيت اللّه سيد ابو القاسم خويى قدس سرّه در مقدمه تفسير خود «البيان»، ص 258- 215.

با دلايل متين و استوار از ساحت قدس قرآن دفاع كرده هرگونه اتهام قول به تحريف را از شيعه ناروا دانسته كه اين نوشتار شمّه‌اى از بيانات روشن و مستدل اين استاد بزرگوار است.

ردّ اتهام‌

بسيارى از بزرگان علماى اهل سنت، كه منصفانه مسأله تحريف را بررسى كرده‌اند، شيعه اماميّه را از تهمت قول به تحريف مبرّا دانسته‌اند. اولين كسى كه شهادت به نزاهت موضع شيعه داده است، ابو الحسن علىّ بن اسماعيل اشعرى (متوفاى 324)، شيخ اشاعره و بنيان‌گذار مكتب اشعرى است كه تمامى جهان تسنّن، امروزه پيرو اين مكتب هستند. وى در اين زمينه چنين مى‌گويد:

«شيعه اماميه دو دسته‌اند: يك دسته كوته‌نظران ظاهربين كه فاقد انديشه‌اند و در مسايل دينى داراى نظر و آراى عميق نيستند. اينان قايل به تحريف در جهت نقص برخى كلمات بوده‌اند و دليل آنان رواياتى است كه نزد محققين طائفه فاقد اعتبار است؛ ولى همين دسته نسبت به زيادتى در قرآن، به كلى منكرند و مى‌گويند: هرگز در قرآن زيادتى رخ نداده است. دسته دوم، محققين و صاحبان نظر و اجتهادند كه‌