5. جمال الدين ابو منصور حسن بن يوسف بن المطهر، علامه حلّى (متوفاى 726) در «أجوبة المسائل المهنّائيه» در جواب سيد مهنّا گويد: «حق آن است كه هرگز تبديل، تأخير و تقديم در قرآن رخ نداده است. همچنين زيادت و نقصى بر آن وارد نشده است. پناه مى‌برم به خدا از اين كه كسى چنين چيزى را باور داشته باشد؛ زيرا موجب طعن در معجزه جاويد اسلام مى‌شود و اساس نبوّت را متزلزل مى‌كند»[1].

براى اين كه نقل اقوال علما موجب طولانى شدن بحث نشود، در اينجا فقط به نام و آدرس گفتار دانشمندان نامى شيعه بسنده مى‌كنيم‌[2]:

علامه ابو على فضل بن حسن طبرسى (متوفاى 548)، مجمع البيان، ج 1، ص 15.

محقق اردبيلى (متوفاى 993)، مجمع الفائدة، ج 2، ص 218.

شيخ جعفر كبير كاشف الغطاء (متوفاى 1228)، كشف الغطاء و رساله الحق المبين، ص 11.

شيخ محمد حسين آل كاشف الغطاء (متوفاى 1373). أصل الشيعة و أصولها، ص 133.

فيض كاشانى محمد محسن (متوفاى 1090)، مقدمه ششم تفسير صافى و علم اليقين، ج 1، ص 565 و وافى، ج 2، ص 274- 273.

خاتم المحدثين شيخ حرّ عاملى، صاحب وسائل الشيعة (متوفاى 1104) در رساله فارسى كه به همين منظور نوشته است، طبق نقل شيخ رحمت اللّه دهلوى در كتاب پرارزش خود؛ اظهار الحق، ج 2، ص 208 و الفصول المهمة، سيد شرف الدين، ص 166.

علامه شيخ محمد جواد بلاغى (متوفاى 1353)، آلاء الرحمن، ج 1، ص 27- 25.

محقق ثانى شيخ علىّ بن عبد العالى كركى (متوفاى 940) در رساله‌اى كه به همين منظور نوشته است؛ طبق نقل سيد محسن اعرجى در كتاب اصولى خود:

[1] أجوبة المسائل المهنائيه، ص 121، مسأله 13.

[2] بيانات اين بزرگان را به تفصيل در صيانة القرآن من التحريف آورده‌ايم.