مصحف فعلى تفاوت دارد»[1]. به عبارت ديگر قرآنى كه حضرت ارائه مى‌دهد، به جز در ترتيب و نحوه تأليف آيات و سوره‌ها، هيچ‌گونه تفاوتى با مصحف موجود ندارد.

7. نظر علماى بزرگ شيعه‌

بى‌مناسبت نيست در اينجا برخى از تصريحاتى را كه بزرگان علماى اماميه، در زمينه نفى تحريف ابراز داشته‌اند، عرضه كنيم تا روشن شود هيچ‌گاه علماى شيعه قايل به تحريف قرآن نبوده‌اند و آنچه به آنان نسبت داده مى‌شود كذب محض است. البته برخى از اخباريون افراطى- كه در زمره شاخصين علماى شيعه قرار نگرفته‌اند- در اين زمينه مطالبى را گفته‌اند كه نبايد به حساب عموم شيعه گذاشت.

اگر بخواهيم بزرگان علماى اماميه را به دو دسته محقّقين و محدّثين‌[2] تقسيم كنيم بايد بگوييم محقّقين از روز نخست تاكنون، بالاتفاق شبهه تحريف را مردود شمرده‌اند و محدّثين نيز از دوران رئيس المحدّثين ابو جعفر صدوق تا زمان خاتم المحدّثين شيخ حرّ عاملى و نيز محدّث كاشانى، همه با محقّقين همگام بوده و منكر تحريف بوده‌اند. صرفا از سده يازدهم گروهى به نام اخباريون كه جايگزين محدّثين شدند، مسأله تحريف را مطرح ساختند و اين غائله را برپا نمودند، بنابراين نبايد اين نظر ناصواب را به همه شيعيان نسبت داد. در اينجا براى اثبات ادعاى فوق سخنانى از بزرگان را به عنوان شاهد مى‌آوريم:

1. شيخ المحدّثين ابو جعفر محمد بن علىّ بن الحسين بن بابويه صدوق (متوفاى 381) در رساله اعتقادات چنين مى‌گويد: «اعتقاد ما بر اين است قرآنى كه بر پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله نازل گرديده، همين قرآن موجود است كه در دست مردم قرار دارد

[1] الارشاد، ص 365.

[2] فرق ميان محققين و محدثين در آن است كه محقّقين در احكام شرع اجتهاد را روا مى‌دارند و انديشه عقلى را در شناخت معارف دين دخيل مى‌دانند، ولى محدثين، صرفا پيرو احاديث وارده از معصومين بوده، تمامى اصول و فروع دين را طبق آن بررسى مى‌كنند. ولى اين دقّت را روا مى‌داشتند كه در استناد به روايات روش اتقان را در پيش گيرند و هرگز در اين راه سستى و تساهل از خود روا نمى‌داشتند.

محققين در اجتهاد و اظهار رأى و نظر، خود را آزاد مى‌دانند و پيوسته رهنمودهاى خود و انديشه را پيش‌رو خود قرار داده‌اند، بر خلاف محدثين كه فقط به ظواهر احاديث وارده تمسك مى‌جويند به شرط آنكه در انتخاب آن دقّت شده و از راه صحيح به دست آمده باشد.