بوده است. مسلّما توجّه به قرآن نسبت به موارد مذكور همواره بيشتر و داعيه بر حفظ و حراست آن افزون‌تر بوده است؛ زيرا قرآن معجزه اسلام و دليل صدق نبوّت است و نيز منبع و مأخذ همه معارف دينى و احكام شريعت است. دانشمندان علوم اسلامى پيوسته سعى در حفظ و حراست آن داشته‌اند تا آنجا كه تمام جزئيات آن مورد بررسى دقيق بوده است، مانند اعراب و قرائت و حتى عدد حروف و كلمات و آيات آن. پس چگونه مى‌شود با وجود اين همه عنايت و ضبط و حراست شديد كه بر آن بوده و هست؛ در قرآن تغييرى ايجاد شود و كاستن و افزودنى تحقق يابد ...

... يقين به جزئيّات قرآن و اجزاء و ابعاض آن مانند يقين به تمام و كلّ قرآن است و همانند ديگر كتب معروف جهان؛ مانند كتاب سيبويه و مزنى، ضرورت دارد هر عالمى بدان آگاه باشد؛ زيرا عنايت دانشمندان و دانش‌وران به اين دو كتاب موجب گشته است كه علاوه بر كلّ اين كتاب‌ها جزئيّات آن‌ها نيز مورد نظر و دقّت قرار گيرد تا آنجا كه اگر كسى خواسته باشد از آن‌ها چيزى كم كند يا چيزى بر آن‌ها بيفزايد، آن قسمت مورد شناسايى قرار مى‌گيرد و مشخّص مى‌شود كه از اصل كتاب نيست و بر آن افزوده شده است ...

بخوبى روشن است كه اين‌گونه عنايت نسبت به قرآن، بيشتر و بهتر از عنايت به كتاب سيبويه و مزنى و ديوان‌هاى شعرى انجام مى‌گرفته است‌[1]».

شيخ جعفر كبير كاشف الغطاء نيز به همين رويّه استدلال كرده است:

«روايات نقيصه (كم شدن قرآن) به روشنى مردود شناخته شده است و ظاهر آن اصلا مورد قبول نمى‌تواند باشد. به‌ويژه رواياتى كه ثلث (بيش از دو هزار آيه) قرآن يا بسيارى از آن را افتاده پنداشته است؛ زيرا اگر چنين اتفاقى رخ داده بود بايد شهرت همگانى مى‌يافت، چون انگيزه بر آن بسيار است و همواره دشمنان اسلام آن را دست‌آويز قرار مى‌دادند و بزرگ‌ترين طعن بر قرآن كريم تلقى مى‌كردند ... چگونه ممكن است چنين شده باشد، در حالى كه مسلمانان فوق‌العاده در حفاظت و حراست و ضبط آيات و حروف آن كوشا بوده‌اند؟ در برخى روايات آمده كه در

[1] ر. ك: تفسير طبرسى، ج 1، مقدمه، فن خامس، ص 15.