قرآن نام بسيارى از منافقين بوده و افتاده است. چگونه ممكن است باور كرد در حالى كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله با حكمت و اخلاق كريمانه خود هرگز به آنان تصريح نمى‌كردند و با آنان همانند ديگر مسلمانان رفتار مى‌كردند ...

... جاى شگفتى است، كسانى كه باور دارند احاديث وارده از پيامبر اكرم تاكنون محفوظ و سالم مانده است و استدلال مى‌كنند كه اين كلمات پيوسته بر زبان‌ها جارى و در كتب، ثبت و ضبط شده و در طول بيش از هزار سال به سلامت باقى مانده است؛ گويند اگر گزندى بر آن‌ها وارد مى‌شد، مسلّما بر ملا مى‌گرديد، ولى اين باور را درباره قرآن ندارند و مى‌گويند بر آن نقيصه وارد شده و در طول تاريخ مخفى مانده است با آن كه عنايت به قرآن بيش از احاديث بوده و هست و بيشتر بر زبان‌ها جريان دارد و ثبت و ضبط آن استوارتر بوده و هست»[1].

2. ضرورت تواتر قرآن‌

يكى از دلايل مهم دفع شبهه تحريف، مسأله ضرورت تواتر قرآن است. شرط پذيرفتن قرآن، چه در كلّ و چه در بعض، متواتر بودن آن است. قرآن در هر حرف و هر كلمه و حتى در حركات و سكنات نيز بايد متواتر باشد؛ يعنى همگان (جمهور مسلمين) آن را دست به دست و سينه به سينه، به طور همگانى نقل كرده باشند.

ازاين‌رو، آنچه در زمينه تحريف گفته‌اند كه فلان كلمه يا فلان جمله از قرآن بوده، چون با نقل آحاد روايت شده قابل قبول نيست و طبق اصل «لزوم تواتر قرآن» مردود شمرده مى‌شود و اين اصل يكى از مسايل ضرورى اسلام و مورد اتفاق علماست و اساسا خبر واحد در مسايل اصولى و كلامى فاقد اعتبار است و صرفا در مسايل فرعى و عملى اعتبار دارد. علّامه حلّى، در زمينه نفى تحريف مى‌نويسد:

«اتّفاق علما بر آن است كه هر چه از قرآن متواترا به ما رسيده است حجّت و در غير اين صورت فاقد اعتبار است؛ زيرا قرآن سند نبوّت و معجزه جاويد اسلام است، لذا تا به سر حدّ تواتر نرسد، نمى‌تواند نسبت به صحّت نبوّت يقين‌آور باشد؛

[1] شيخ جعفر كبير كاشف الغطاء، كشف الغطاء، كتاب القرآن، كتاب الصلاة، مبحث 7 و 8، ص 299- 298 و همو؛ الحق المبين؛ ص 11.