فرمود: «نمازهاى پنج‌گانه همانند همان آب جارى است كه هرگاه بنده خالص خدا نمازى بجا آورد، آلودگى‌هاى حاصله برطرف مى‌شود»[1].

امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد: «اگر مردم با همان تذكّر نخستين به خود واگذار مى‌شدند و شريعت به دست آنان سپرده مى‌شد، بدون يادگيرى مجدّد كه به‌وسيله پيامبران پى‌درپى انجام مى‌گرفت، هرآينه بر همان حالت نخستين همراه با آلودگى‌ها باقى مى‌ماندند و همين بود كه شرايع پيشين فرسوده و از ميان رفت. لذا خداوند خواست تا شريعت وى به دست فراموشى سپرده نشود، پيامبر اسلام را برانگيخت و نمازهاى پنج‌گانه را واجب نمود، تا روزانه پنج بار ياد او كنند و نام او را به بزرگى ببرند، تا دين و شريعت هيچ‌گاه به دست فراموشى سپرده نشود»[2]. براى توضيح بيشتر به آيات (76- 63) سوره فرقان رجوع كنيد.

از عبادات كه بگذريم، ابواب معاملات و در كنار آن احكام انتظامى اسلام، آن اندازه گسترده و فراگير است كه مايه حيرت دين‌پژوهان گرديده است. اصولا شريعتى به اين گستردگى كه تمامى ابعاد حيات جامعه را زير ديدگاه خود قرار داده باشد و در هريك نظر داده باشد، همانند شريعت اسلام در دست نيست. يگانه دين الهى زنده جهان، اسلام است و بس.

«إِنَّ الدِّينَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلامُ ...[3]؛ اسلام تنها شريعتى است كه نزد خدا پذيرفته شده ...» «وَ مَنْ يَبْتَغِ غَيْرَ الْإِسْلامِ دِيناً فَلَنْ يُقْبَلَ مِنْهُ وَ هُوَ فِي الْآخِرَةِ مِنَ الْخاسِرِينَ‌[4]؛ و هر كه جز اسلام آئينى بجويد، هرگز از او پذيرفته نمى‌شود و در نهايت زيان برده است».

شرح و بسط اين مقال از حوصله بحث حاضر بيرون است، گوشه‌هايى از آن در «التمهيد» (ج 6، ص 340- 262) ارائه شده است.

[1] وسائل؛ ج 4، ص 12( مؤسسة آل البيت) شماره 3.

[2] همان؛ ص 9، رقم 8.

[3] آل عمران 3: 19.

[4] آل عمران 3: 85.